اثر خوراک تکمیلی بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی گوسفند در سامانه های وابسته به چرا
عنوان مقاله: اثر خوراک تکمیلی بر عملکرد تولیدی و تولیدمثلی گوسفند در سامانه های وابسته به چرا
شناسه ملی مقاله: JR_AEJO-14-3_006
منتشر شده در در سال 1401
شناسه ملی مقاله: JR_AEJO-14-3_006
منتشر شده در در سال 1401
مشخصات نویسندگان مقاله:
نادر پاپی - موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران
سیدجواد علیمحمدی - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
محسن آهنگری - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
رسول بابازاده - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
خلاصه مقاله:
نادر پاپی - موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، کرج، ایران
سیدجواد علیمحمدی - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
محسن آهنگری - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
رسول بابازاده - ایستگاه ملی تحقیق و توسعه گاو دومنظوره گاودشت، موسسه تحقیقات علوم دامی کشور، سازمان تحقیقات، آموزش و ترویج کشاورزی، بابل، ایران
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثرات تغذیه تکمیلی در زمان قوچ اندازی، اواخر آبستنی و دو ماه اول شیردهی، بر عملکرد تولید و تولیدمثلی پرورش گوسفند زل اجرا گردید. به این منظور تعداد ۱۲۰ راس میش نژاد زل دو تا پنج ساله با میانگین وزن زنده ۴/۷۸±۳۳/۸ کیلوگرم و سابقه تولیدمثلی مشخص، از گله موجود در ایستگاه ملی تحقیقات گاو دومنظوره گاودشت استان مازندران، انتخاب و به دو گروه همگن تقسیم شدند. تیمارها شامل: گروه اول (تیمار شاهد)؛ میش های تغذیه شده با جیره پایه + ۱۰۰ گرم کنسانتره در اواخر آبستنی و دو ماه اول شیردهی و گروه دوم (تیمار آزمایشی)؛ میش های تغذیه شده با جیره پایه + ۲۰۰، ۳۰۰ و ۴۰۰ گرم کنسانتره به ترتیب در زمان های جفتگیری، اواخر آبستنی و دو ماه اول شیردهی، بودند. هر کدام از گروه ها به دو زیرگروه ۳۰ راسی تقسیم شده و در دوره جفتگیری به مدت ۴۰ روز با یک راس قوچ، در یک باکس جداگانه نگه داری شدند. نتایج نشان داد باروری ظاهری، چندزایی، توان تولیدمثلی و توان تولیدی در گروه شاهد و آزمایشی به ترتیب ۸۵/۰ و ۹۰/۰ درصد، ۱۱۱/۸ و ۱۱۴/۸ درصد، ۹۵/۰ و ۱۰۳/۳ درصد، ۹۱/۷ و ۱۰۷/۷ درصد بود. اختلاف معنی داری بین میانگین وزن میش ها بعد از زایش در گروه شاهد و آزمایشی مشاهده نشد. وزن تولد بره در گروه آزمایشی (۳/۴ کیلوگرم) به طور معنی داری بیش تر از گروه شاهد (۳/۰ کیلوگرم) بود (۰/۰۵>p)، اما وزن شیرگیری بره (به ترتیب ۱۳/۵ و ۱۴/۷ کیلوگرم در گروه آزمایشی و شاهد) به ازائ هر راس میش تحت تاثیر تغذیه تکمیلی قرار نگرفت. به طورکلی می توان نتیجه گرفت که اضافه کردن تغذیه تکمیلی به شکل کنسانتره به جیره میش در سامانه های وابسته به چرا، در زمان های قوچ اندازی، اواخر آبستنی و دو ماه اول شیردهی، عملکرد تولید و تولیدمثلی میش را بهبود می بخشد.
کلمات کلیدی: آبستنی, تغذیه تکمیلی, شیرگیری, گوسفند زل
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1686271/