ناصر امینی - استادیار گروه روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدبوشهر
محبوبه بنانی - مربی گروه روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحدبوشهر
محمود برجعلی - استادیارگروه گروه روان شناسی بالینی دانشگاه آزاد اسلامی تهران
مولود کیخسروانی - استادیار گروه روان شناسی دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر

هدف این پژوهش مقایسه اثربخشی آموزش فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد و فرزندپروری مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا بر رابطه مادر-کودک بود. جامعه اماری پژوهش ،کلیه مادران کودکان دارای اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی ۸ تا ۱۲ ساله پسر مناطق ۶،۵،۲ شهر تهران در سال ۱۳۹۹-۱۴۰۰که ۳۰۰ نفر را تشکیل می دادند بود.روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با دو گروه آزمایش و یک گروه گواه بود. روش نمونه گیری پژوهش در دسترس و هدفمند بود .تعداد ۴۵ مادر داوطلببعنوان حجم نهایی نمونه وارد مطالعه شدند و به شکل تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند.ابزار پژوهش حاضر مقیاس رابطه مادر-کودک پیانتا (۲۰۱۱)، محتوی دوره آموزشی فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد کوین و مورل(۲۰۰۹) و محتوی آموزش مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا سلیگمن (۲۰۰۵)بودند. برای تحلیل داده ها، از شاخص های توصیفی (میانگین وانحراف معیار )و آمار استنباطی (تحلیل کوواریانس تک متغیری) در نرم افزار SPSS نسخه ۲۲ استفاده گردید. نتایج نشان داد، بین گروه آموزشی فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد ، گروه آموزشی فرزندپروری مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا و گروه گواه ، در میانگین نمره ی رابطه مادر-کودک تفاوت معناداری وجود داشت(۰۵/۰ p<). همچنین آموزش فرزندپروری مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا نسبت به آموزش فرزندپروری مبتنی بر پدیرش و تعهد ،اثربخشی بیشتری بر رابطه مادر-کودک در مادران کودکان دارای اختلال نارسایی توحه/ بیش فعالی داشت(p۰/۰۰۰<)یافته های پژوهش حاکی از این بود که دو رویکرد اموزشی بر رابطه مادر _ کودک تاثیر داشتند .

رابطه مادر-کودک, فرزندپروری مبتنی بر پذیرش و تعهد, فرزندپروری مبتنی بر روان شناسی مثبت گرا, مادران, اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی