یاور توپچی - کارشناسی ارشد روان شناسی بالینی دانشگاه شاهد
رسول روشن چسلی - گروه روان شناسی بالینی، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران
مسعود جان بزرگی - گروه روان شناسی، پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، قم ایران

هدف: پژوهش حاضر با هدف ارزیابی مدل ساختاری پیش‎بینی نظم‎جویی شناختی هیجان براساس خداپنداره−خودپنداره، سبک‎های دلبستگی با میانجی‎گری نیرومندی من صورت گرفت. روش: روش این پژوهش همبستگی مبتنی بر روابط ساختاری (تحلیل مسیر) می‎باشد. شرکت‎‎کنندگان شامل ۲۵۰ نفر از دانشجویان دانشگاه تهران و شاهد که به روش نمونه‎گیری در دسترس انتخاب شدند. ابزارهای مورد استفاده پرسشنامه خداپنداره−خودپنداره برای مداخلات معنوی جانبزرگی، پرسشنامه سبک دلبستگی کولینز و رید، پرسشنامه نظم‎جویی شناختی هیجان گارنفسکی و پرسشنامه نیرومندی من‎ مارکستروم بود. داده‎های حاصله با استفاده از نرم‎افزار SPSS-۲۶ و لیزرل مورد تجزیه و تحیل قرار گرفت. نتائج: نتائج حاصل از مدل معادلات ساختاری نشان داد که مدل مفهومی اولیه مفروض اولیه برازش مطلوب را نداشت و مسیرهای خداپنداشت و دلبستگی اجتنابی معنادار نشد. بعد از حذف این مسیرها، مدل اصلاح شده برازش مطلوب پیدا کرد. مدل اصلاح شده به این شکل است که خودپنداره، خودپنداشت و سبک دلبستگی دوسوگرا با میانجی‎گری نیرومندی من توانستند نظم‎جویی انطباقی و غیرانطباقی شناختی هیجان را پیش‎بینی کنند. همچنین خداپنداره و سبک دلبستگی ایمن، توانستند بدون میانجی‎گری نیرومندی من نظم‎جویی غیرانطباقی را پیش‎بینی کنند. نتیجه‎گیری: براساس نتائج حاصله می‎توان گفت که خداپنداره در مقابل خداپنداشت در افراد بیشتر باشد، نظم‎جویی شناختی هیجان غیرانطباقی در آنها افزایش می‎دهد. همچنین دلبستگی ایمن در افراد، نظم‎جویی غیرانطباقی شناختی هیجان را کاهش می‎دهد. همچنین خودپنداره، خودپنداشت و سبک دلبستگی دوسوگرا با میانجی‎گری نیرومندی من، راهبرد انطباقی و غیرانطباقی نظم‎جویی شناختی هیجان را پیش‎بینی می‎کند. بدین‎سان می‎توان در روابط بین‎فردی، موضوعات تربیتی، خانوادگی، مذهبی، معنوی و درمانی به متغیرهای یاد شده توجه نمود.

خداپنداره, خودپنداره, دلبستگی, نیرومندی من, نظم‎جویی شناختی هیجان, هیجان, سلامت روان, معنویت