سیده آلاله میرزنده دل - دانشجوی کارشناسی ارشد پژوهش هنر، دانشکده معماری وهنر، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

سنت قصه پردازی از دیرباز بخش جدای ناشدنی هر قوم است که به واسطه ی آن هویت زندگی جمعی معنا می یافت.این قصه ها شامل مفاهیمی مقدس برای هر قوم و یا افسانه هایی بود که ریشه در فرهنگ، ترس ها و یا آمال و آرزوهایهر قوم داشته است. گوسان ها به عنوان افرادی هستند که به واسطه خنیاگری، نقش عمده ای را در تداوم فرهنگ یکمنطقه به وسیله روایاتی که درون مایه پهلوانی دارند ایفا می کنند. آنها معمولا از لوازم موسیقی به جهت تاثیر بیشترداستان های خود در جمع ها و یا در دربار استفاده می کردند و این موسیقی بر غنای داستان های آن ها می افزود. اینداستان ها اغلب بر گرفته از آداب، سنت ها، ترس ها و باور های هر منطقه بوده است که گاهی در قالب شعر با وزنخاصی در میان جمع روایت می شده است. مضمون این داستان ها، خاصیت تاثیرگذاری زیادی در میان مردم داشت کهمی توان آن را به تخیلات و اسطوره های هر سرزمین نسبت داد. در این مقاله سعی داریم تا به روشی توصیفی- تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای، به بررسی دو عامل خیال و اسطوره در سنت داستان پردازی گوسان ها؛ به عنوانقصه پردازانی موسیقیدان و بدیهه سرایی که به احیا فرهنگ هر سرزمین کمک زیادی کرده اند بپردازیم. در نهایت درمی ابیم که خیال و اسطوره نقشی محوری را در شکل گیری داستان ها و روایت های گوسان ها ایفا می کند تا بتواند باتحریک ضمیر ناخودآگاه جمعی، نفوذ بیشتری در میان مردمان آن سرزمین داشته باشد و با تداوم داستان پردازی هایخود در قالب روایت هایی برگرفته از فرهنگ هر جامعه به حیات آنان کمک می کند.

گوسان، خیال، اسطوره، سنت داستان پردازی