عباس ثوابی جدیدی - دانشجوی دکتری تخصصی، رشته حقوق کیفری و جرمشناسی، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران
فاطمه احدی - استادیار، گروه حقوق جزا و جرم شناسی، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران
جمال بیگی - دانشیار، گروه حقوق جزا و جرم شناسی، واحد مراغه، دانشگاه آزاد اسلامی، مراغه، ایران

زمینه و هدف: حق بر سلامت ، یک حق ذاتی و جزئی از حقوق اساسی شهروندان در هر جامعه سیاسی است . هر فردصرفا به واسطه وجودرابطه شهروندی ، دارای حق و استحقاق لازم جهت بهره مندی از این حق می باشند و این حق تمام خدمات پزشکی ، بهداشت عمومی ، غذای کافی ، مسکن مناسب ، محیط کار سالم و محیط زیست تمیز را در برمی گیرد. دولتمردان نیز در ارتباط با تامین و تضمین این حق دارای مسئولیت های معینی می باشند و بایستی امکاناتی را فراهم آورند که در آن سلامتی افراد مورد حمایت قرار گیرد و برای تامین این ملزومات، ملزم به اتخاذ تصمیمات اساسی هستند که ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات در زمینه سلامت در قانون اساسی این حق را به رسمیت شناخته است . اما در بسیاری از موارد وضعیتی پیش می آید که موجب ایجاد چالش هایی در این حوزه می شود از جمله آنها می توان تعارض منافع در نظام سلامت را نام برد. که ظهور و بروز آن سبب ایجاد چالشی آسیب زننده ای در عرصه سلامت می شود.روش تحقیق : روش تحقیق استفاده شده در این تحقیق از نوع توصیفی تحلیلی است و ابزار گردآوری داده ها و اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه ای می باشد، چگونگی انجام پژوهش کیفی است .یافته ها: برای رفع تعارض منافع در نظام سلامت ایران، ابتدا باید موضوع تعارض منافع در متن لایحه به قانون تبدیل شده و مصادیق تخلف همراه مقررات لازم جهت پیشگیری و مدیریت اقسام تعارض منافع در گستره ی سلامت تدوین شود.نتیجه گیری : یافته های پژوهش حاکی از این است که حق بر سلامت در ایران تحت تاثیر شدید تعارض منافع قرار گرفته و عدم تعجیل در اعمال مقررات ممکن است اعتماد عمومی به نظام سلامت ملی را مخدوش نموده و عواقب جبران ناپذیری بر سلامت عمومی و حتی تمامیت سیاسی کشور وارد آورد.

حق بر سلامت ، سلامت ، تعارض منافع ، حقوق ایران