اثر پروبیوتیک بومی ایران بر ترمیم زخم پوستی در موش صحرایی

مدیریت زخمهای پوستی، موضوعی مهم در پزشکی میباشد. عوامل شیمیایی متفاوت دارای اثرات جانبی در ترمیم زخم هستند و به همین منظور، امروزه گرایش به سمت استفاده از داروهای سنتی بیشتر شده است. جهت ارتقاء این علم، شاید بتوان از باکتریهای پروبیوتیک برای بهبود روند ترمیم زخم استفاده کرد. باکتریهای پروبیوتیک دارای سویه ها و گونه های متعددی میباشند اما تنها تحقیق انجام شده تا به امروز، روی باکتری کفیر بوده است. هدف از این آزمایش، مطالعه اثر پروبیوتیکهای بومی ایران بر ترمیم زخم پوستی میباشد.سویه لاکتوباسیل جدا شده از محصولات لبنی- سنتی ایران از نظر تولید اگزوپلیساکارید با روش فنول سولفوریک بررسی شدند. لاکتوباسیلوس برویس که تولید اگزوپلیساکارید بالایی داشت، انتخاب گردید. برشی در پشت موشهای صحرایی نر از نژاد ویستار که شامل گروه های تجربی، کنترل و کنترل منفی هستند، ایجاد شد. دو گروه کنترل و تجربی به ترتیب تحت درمان موضعی با اوسرین و اوسرین حاوی لاکتوباسیلوس برویس قرار گرفتند اما گروه کنترل منفی درمانی دریافت نکردند.مساحت زخم هر 3 روز روز یکبار اندازه گیری شد. زخم پوستی موشها به ترتیب پس از کشته شدن در روزهای 1، 7 و 21 برداشته و تحت ، مطالعات بافت شناسی و آماری قرار گرفت. درصد بهبودی زخم و التهاب در گروه تجربی نسبت به گروههای کنترل وکنترل منفی دارایاختلاف معناداری بود. یافته های پاتولوژیک در بررسی نمونه های اخذ شده از موارد تجربی، کنترل و کنترل منفی، از نظر هیستولوژیک،حکایت از روند کیفی نسبتا مشابه از نظر سرعت روند ترمیم و پاکسازی ناحیه ترمیم زخم با توجه به توالی زمانی نمونه ها با رنگ آمیزیهماتوکسیلین - ائوزین داشتند. یافته های فوق نشان دادند که لاکتوباسیلوس برویس به طور معناداری روند بهبود زخم پوستی در موش صحرایی را افزایش داد.

Keywords:

ترمیم , زخم پوستی , پروبیوتیک , اگزوپلیساکارید , لاکتوباسیلوس برویس