محسن انارکی تودشکی - گروه فنی مهندسی، واحد اسلامشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، اسلامشهر، ایران
حامد ثابت - گروه مهندسی مواد و متالورژی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران
رامین تهوری - گروه مهندسی مواد و متالورژی، واحد کرج، دانشگاه آزاد اسلامی، کرج، ایران
امین عنبرزاده - گروه مهندسی مکانیک، دانشگاه فنی و حرفه ای، تهران، ایران

جوشکاری چدن های پر سیلیسیم به علت وجود کربن معادل بالا، با چالش هایی همچون ترک سرد وگرم رو برو می باشد. استفاده از الکترود نیکل با دو فازی کردن ساختار فلز جوش خطر ترک گرم راکاهش می دهد. یکی از اصلی ترین راهکارها برای جلوگیری از ترک سرد، انجام پیشگرم است. پیشگرمکردن فلزات پایه با کاهش سرعت سرد شدن در ناحیه HAZ به پیشگیری از تشکیل فاز مارتنزیت کمکمی کند. هدف تحقیق حاضر، یافتن دمای پیشگرم بهینه اتصال چدن سیلال است. پس از ریخته گریچدن سیلال، فلزات پایه در دو دمای ۳۰۰ و ۶۰۰ درجه سانتیگراد پیشگرم شدند. سپس توسط فرایندSMAW با روش سوراخ کلید تحت جوشکاری قرار گرفتند. بررسی های انجام شده شامل بررسی بامیکروسکوپ نوری، تصویر برداری با میکروسکوپ الکترونی در مود SE و سختی سنجی هستند. با توجهبه نتایج، دمای پیشگرم ۶۰۰ درجه سانتیگراد منجر به سختی بیشتری در محل اتصال می شود، گرافیتهای ناحیه HAZ را به نوع گرافیت E تبدیل می کند و ریزساختاری بهتری نسبت به نمونه پیشگرم شدهدر دمای ۳۰۰ درجه سانتیگراد نشان می دهد.

جوشکاری چدن، SMAW ، E۱۰۹۴ ، پیشگرم