پرستو اصغری - دکتری مدیریت آموزشی، گروه مدیریت آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران
مصطفی نیکنامی - عضو هیات علمی، گروه مدیریت آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران
عباس عباس پور - عضو هیات علمی، گروه مدیریت آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران
محمدتقی تقوی فرد - عضو هیات علمی، گروه مدیریت آموزشی دانشگاه علامه طباطبایی، تهران

توانمندسازی کارکنان وظیفه ای است که مدیران سازمانها بر عهده داشته و از این رو، دانستن نظرات آنان در این مورد می تواند راهگشا باشد. در این راستا، مقاله پیش رو تلاش می کند از دیدگاه مدیران سازمان و با استفاده از روش کیفی به مدلی برای توانمندسازی کارکنان دست یابد. نتایج تحقیق نشان داد که مدیران سازمان صنعت ، معدن و تجارت (صمت ) برای ارتقاء توانمندسازی کارکنان خود در وضعیت فعلی ، بیشتر بر روی »افزایش توانمندی « و »بهره وری « تمرکز می کننددر. بخش موانع توانمندسازی کارکنان، »بی انگیزگی « و »کمبود بودجه « به ترتیب اولین و دومین مانع شناسایی شد. در بخش روشهای توانمندسازی ، آموزش، تامین مالی و داشتن امکانات به عنوان مهمترین مولفه ها ذکر شده اند. همچنین ، آموزش و استخدام اصولی جزء ابعاد اصلی توانمندسازی ذکر گردید. این نظرات به معنای دیدگاه تک بعدی نسبت به کارکنان بوده و نگاهی است که کارمندان را به چشم ابزار می بیند. این دیدگاه در بلندمدت موجب دو بحران می شود: اول بیگانه سازی سازمان برای کارکنان و دوم قطع روابط انسانی بین مدیران و کارکنان.

توانمندسازی ، سازمان صمت ، روابط انسانی