محسن علی پور خبیر - کارشناسی ارشدومدرس مدعو معماری،دانشگاه آزاداسلامی،واحد شهر قدس،تهران

پژوهش حاضر در راستای رهیافت به معیارهای موثر بر ارتقا میزان اجتماع پذیری محیط در معماری مساجد معاصر ایران انجام گردیده است. شیوه مورد استفاده از منظر روش تحقیق در گردآوری داده ها به صورت توصیفی-تحلیلی و از منظر روش داوری به شیوه تحقیق کیفی بوده است. مساجد به عنوان یکی ازمهم ترین مکان برقراری تعاملات اجتماعی شهروندان و تجلی گاه حیات مدنی شهر و محل وقوع رویدادها و تعاملات اجتماعی شهروندان در زندگی و حیات جمعی به شمار می آیند. در این میان اهمیت اجتماع پذیری فضا به حدی است که بسیاری از نظریه پردازان بر تاثیر این کیفیت بر دلبستگی به مکان زندگی تاکید ورزیده اند. تعامل اجتماعی با یکدیگر و مشاهده فعالیت های مردم، با وجود آوردن زمینه های اجتماعی شدن و اجتماع پذیری به رشد فردی انسان کمک می کند. در حقیقت نتیجه حاصل از پژوهش حاضر، توجه به مولفه ها و ابعاد مختلف کیفیت های محیطی جهت ارتقا میزان اجتماع پذیری در فضاهای مساجد بوده است. از جمله اثرات طراحی مناسب مساجد اجتماع پذیر در راستای معماری جمع گرا میتوان به کاهش جرم خیزی، افزایش امنیت، ایجاد حس سرزندگی و شادابی، افزایش احیا مشارکت های فرهنگی و آموزشی، ارتقا درک متقابل میان انسان هااشاره کرد.

مساجد ، اجتماع پذیری ، فضای عمومی، حیات جمعی، تعاملات اجتماعی، پاتوق.