پگاه محمودی - دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه آزاد ساوه، ایران
ندا منزوی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشگاه تهران، پردیس بین المللی کیش

در اندیشە مولانا بحث انسان و شناخت ابعاد وجودی او برای رسیدن به صلح و آرامشی پایدار، جایگاه اساسی و مهمی دارد و عشق نقطە مرکزی این اندیشه است. از دیدگاه مولانا و عرفان او، آنچه که مهم است انسان است و انسان با صلح، رهایی از قشری گری و نوع دوستی و پرهیز از خشونت است که می تواند کثرت ها را رها نموده و به وحدت برسد، مولانا به جنگ مذاهب خاتمه داده است و بر این باور است که این جنگ ها و درگیری ها چیزی نیست جز نبود معرفت و سطحی نگری عده ای که اختلافات ظاهری را مستمسک ایجاد جهانی پر از تشتت و خشونت می سازند. هدف اصلی پژوهش پیش رو بررسی نظر مولانا در خصوص سبک زندگی مسالمت آمیز انسان در جهان است. نتایج این مقاله که به شیوە توصیفی – تحلیلی بر مبنای مطالعات کتابخانه ای و روش سندکاوی از دفاتر شش گانە مثنوی انتخاب شده است، نشان می دهد که تلاش مولانا برقراری آشتی میان انسان با خود است و میان او با کل هستی و کائنات تا خصومت ها و دورنگی ها رنگ باخته و در پرتو معرفت و شناخت عمیق، دورنگی ها به صلح و صفا و دوستی و یک رنگی بدل گردد و این فهم عمیق و صحیح نیازمند شالوده ای عاشقانه است تا با عشق ورزی زمینە احترام به کل کائنات فراهم آید، احترامی که می توان آن را رفتار مسالمت آمیز انسان با جهان پیرامون نامید

رفتار مسالمت آمیز. سبک زندگی. صلح کل. مثنوی. مولانا