شکوفه دارابی - استادیار گروه آموزش زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه فرهنگیان تبریز

مرگ و رازناکی آن یکی از موضوعاتی است که از دیرباز ذهن بشر را به خود معطوف ساخته و این راز مخوف، پیوسته مقوله ای برای برانگیختن هیجانات و عواطف بشر و مهمترین سرچشمه ی هراسهای او بوده است. بخش عمده ای از مشکلات انسان در رویارویی با مرگ، مربوط به ناشناختگی و مجهول بودن آن است و نادانی و ناتوانی انسان از شناسایی مرگ، سبب نگاه منفی و بدبینانه به آن می گردد. در تفکر جوامعی که هنوز به هیچ مرام یا مذهبی وابسته نیست، مرگ پایان راه زندگی است؛ زیرا انسان از درک حقیقت آن عاجز و ناتوان است. این اظهار سرگردانی از درک چیستی و ماهیت مرگ، موجب پیدایش افکاری متناقض در عرصه های مختلف فکری ازجملهدر ادبیات گردیده است و هرکدام از ادبا و سخن سرایان، با دیدگاهی ویژه و نگاهی ژرف، به این پدیده نگریسته اند و با تلاشی پیگیر درصدد بازشکافی این معما برآمده اند. در این پژوهش می کوشیم مفهوم مرگ و جهان بینی سرایندگان آن ها در آثار حماسی ایران و هند (شاهنامه، مهابهارات) واکاوی گردد. نتایج تحقیق نشان داد که سایه ی سنگین مرگ در هر صحنه ای از این حماسه ها نمایان است و قهرمانان را از آن گریزی نیست

ادبیات تطبیقی، مرگ، شاهنامه فردوسی، مهابهارات