محمد مهدنور - کارشناسی ارشد علوم سیاسی ، دانشگاه آیت الله بروجردی(ره)

آینده انقباض و انبساط حال نیست و به عوامل غیر قابل پیش بینی وابسته است اما غیر قابل شناخت نیست. تفکر برنامهای و جامع و کنش و واکنش نسبت به روندها برای تشکیل زیست جهان سعادتمند ضرورت دارد.آینده پژوهی، پدیده جدیدی است رو به گسترش و میان رشته که همواره درپی یافتن آن چیزی است که قریب الوقوع یا احتمال تغییر دارد و هدف آن رسیدن به نقطه مطلوب و ارتقای سطح زندگی انسان هاست اما به نظر میرسد رویکرد عرفی کنونی نگاه به آینده، نمیتواند از آینده امن و پایدار، رمزگشایی کند.از مهمترین مسائل پیشروی کشورهای درحال توسعه دستیابی به توسعه پایدار و امنیت فراگیر میباشد .امروزه توسعه ی پایدار به این مفهوم که بشر نیاز امروز خود را برطرف سازد بدون آنکه برطرف شدن نیازهای نسل های آینده را به مخاطره بیندازد به عنوان یک موضوع مهم در صدر دستور ارک کشورهای توسعه یافته و همچنین کشورهای در حال توسعه مطرح شده است و تقریبابشر در این حوزه به یک اجماع جهانی رسیده است.پیوند توسعه پایدار و آینده پژوهی در سنجش مطلوبیت هایی است که ممکن است در آینده رخ بدهد به نحوی که هدف از آینده پژوهی در سطح گسترده تلاش برای تبدیل جهان به مکانی بهتر برای زندگی، سود رسانی به مردم و حفظ و گسترش آن دسته از ظرفیت های کره زمین است که به پایداری حیات در آن کمک میکنند.و این مهم برای تعامل ایران با جهان با توجه به موقعیت منحصر به فردش در عرصه بین المللی، شرایط داخلی مثل مسائل بنیادین و منابع طبیعی امری حیاتی به شمار میرود. بنابراین این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی و بیان مفهوم آینده پژوهی و توسعه پایدار در پی پاسخ دهی به این سوال اصلی است که سناریوهای اصلی آینده پژوهی برای رسیدن به توسعه پایدار در ایران کدامند؟

آینده پژوهی، توسعه ی پایدار،ایران،زندگی مطلوب،محیط زیست