حسین حسین زاده آرانچی - دانش آموخته ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی

خواجه شمس الدین محمد بن بهاءالدین محمد حافظ شیرازی (۷۲۷ هجری قمری / ۱۳۲۵ میلادی - ۷۹۲ هجری قمری / ۱۳۹۰ میلادی) مشهور به لسان الغیب ، ترجمان الاسرار، لسان العرفا و ناظم الاولیاء، شاعر فارسی زبان سده هشتم ه.ق شیراز است . از این روی خواجه شمس الدین محمدبن بهاءالدین حافظ شیرازی شاعر بزرگ سده هشتم (چهاردهم میلادی) یکی از سخنوران نامی است که همواره از جهات گوناگون دیوان اشعار او مورد توجه بوده و اغلب شعرهای او که در قالب غزل سروده شده سرآمد خاص و عام است . اشعار حافظ همانطور که از منظر جنبه های بلاغی و زیبایی شناختی سرآمد است ، از نظر جنبه های دستوری نیز جایگاهی متمایز دارد، از این رو بررسی جنبه های دستوری در دیوان او می تواند مرجع اطمینانبخشی برای آگاهی بیشتر در حوزه ی دستور زبان فارسی باشد. این مقاله در یک مقدمه و دو گفتار، با بررسی وجه دستوری امری و اغراض سیزده گانه وجه امری، در غزلیات وی می کوشد به واکاوی دیدگاه او در این وجه بپردازد.

دیوان، حافظ ، وجوه دستوری، اغراض وجه امری