حسین حسین زاده آرانچی - دانشآموخته ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه محقق اردبیلی

اثبات ارادت ایرانیان به سیدالشهداء و اهل بیت ایشان، همچون اثبات خورشید درخشان در ظهر یک روز گرم تابستان است . برای کسی که عاشق است ، ابراز این ارادت و محبت در ظرف زمان و مکان نمی گنجد، زیرا نام معشوق و یاد او، پیوسته در روح، روان و زبان عاشق جاری است . از دیرباز شاعران و نویسندگان بیشماری به عشق اهل بیت و سالار شهیدان با زبانی ادبی ، روایتگر حماسه عاشورا بودهاند و آنچه در این آثار مهم به نظر می رسد چگونگی به نظم کشیدن روایت این حماسه ی تاریخی است . غزلیات عاشورایی در مجموعه » جرس فریاد می دارد«، جویباری جاودانه است که از سرچشمه های ذوق و معرفت شاعران حسینی می جوشد و بر کتیبه ی هستی نقش می بندد. در این پژوهش نویسنده در یک مقدمه و دو گفتار، نقش و جایگاه استعاره را در کلام ادبی را در شعر این شاعران عاشورایی بازمی نمایاند. یافته های پژوهش گویای این است که شعر معاصر با تحلیل و برداشتی صحیح از حماسه ی حسینی ، توانسته با زبانی ادبی جایگاه محتوا را نیز حفظ نماید و با بیانی استعاری نکات ارزندهای چون مخاطب گرایی ، تقدس گرایی ، شعارگرایی ، اسطوره گرایی ، عشق و... مورد بهرهوری شاعر قرارگیرد و هویت بایسته و شایسته ای از قیام عاشورا در آن ظهور یابد.

استعاره، جرس فریاد می دارد، ادبیات عاشورایی ، بسامد، غزل معاصر