حبیب قربانی - گروه زبان و ادبیات فارسی، دانشکده ی ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه پیام نور، تهران، ایران

بی شک کارآمدترین قلم ترسیم دریافت های شاعرانه »تخیل « و یکی از اعجاب انگیزترین برساخت های آن»اسطوره« است . اگر برخی از عناصر با قوه ی تخیل هستی می یابد،مهم ترین عنصر آن - اسطوره - پیش وجود است و صاحب سخن آن را به عنوان یکی از ملزومات در ساختار اثر خویش به کار می گیرد. بهره مندی از اساطیر در تصویرپردازی های شاعرانه ی شعرا در هر زمانی با نگرشی متفاوت بوده است . چرا که به فضای تاریخی ، سیاسی و اجتماعی و محیط زندگی آنها بستگی دارد. اما گاهی رمزوارگی اساطیر تا سطحی متعالی از تصور یک انسان آرمانی تعالی می یابد:»زین همرهان سست عناصر دلم گرفت شیرخدا و رستم دستانم آرزوست « پس اسطوره تجسم آرمانی و عینی ای از آگاهی انسان است نسبت به آنچه که فعلا در حیطه ی تسلط او نیست و باید در حیاتویتحقق یابد. رویکرد گفتگو در این مقاله آن است که به موضوع»چرایی ورود اساطیر به شعر فارسی با طرح نمونه هایی از اساطیر اشعار کهن « پرداخته آید.

اساطیر، اسطوره، رمزوارگی اشعار، عناصر، تخیل ، تصاویر خیال