روح اله نبی عبدالیوسفی - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فارسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد سلامی، بوشهر، ایران

مقاله حاضر به بررسی تاثیر اندیشه آنیمیسم در اشعار سهراب سپهری میپردازد. سهراب شاعر ذوق است و احساس، شاعر عشق است و حیات، آنچه در اندیشه او ریشه تنیده، هنری است که با عناصر طبیعت و اندیشه های ماوراءطبیعی و نوعی گرایش عرفانی آمیخته است، این هنر و احساس زنده و مواج را در تار و پود شعر او میتوان حس کرد. سپهری شیفته و دلداده و دلسوخته ای است که عشق، نیاز درونی اوست و این شور، او را وادار میسازد که با دنیای بیرون خویش از طریق شناخت وعرفان رابطه ایجاد کند. احساس مواج و زنده شاعر در اثنای این ارتباط، روح تازهای را در کالبد دنیای بیرون میدمد. این نگاه تازه سهراب به دنیای پر رمز و راز بیرون، ریشه در اندیشه ای (آنیمیسم) دارد که حیات و سیلان بودن را در تار وپود همه موجودات میتند و همواره در حال زیست با این دنیای رمز ناگشوده است.

سهراب سپهری، آنیمیسم، جاندارانگاری، شعر، حیات.