دانیال بلوچ لاشاری - دانشجوی کارشناسی پیوسته تربیت بدنی ، دانشگاه فرهنگیان ، ایران

پس از انقلاب اسلامی ،آنچه همه بر سر آن اتفاق نظر دارند داشتن هدف و روش های متناسب با آن است. وجود اصول و قواعد کلیآموزش های دینی در مدارس و مناسبات انسانی و مرجعیت آن برای تفسیر رفتارها آنچنان آشکار است که غالبا نیازی به بیانتشریحی آن وجود ندارد. بدیهی است که هیچ کنش و واکنش انسانی نمی تواند در خلا و بدون ضابطهای مشخص آغاز، و بیهدفپایان پذیرد. رفتارهای یکسان زیادی می توان یافت که خاستگاه واحدی ندارند؛ به منظور متفاوتی انجام می شوند و احتمالا نتایجمختلفی نیز به بار می آورند. امر تربیت که یکی از زمینه های مهم در مناسبات انسانی است نیز از این قاعده مستثنا نیست. مکاتبتربیتی هیچگاه خود را فارغ از چارچوب های بنیادین و اصول نظری معرفی نمی کنند. حتی مکتب هایی چون رفتارگرایی، که بر رفتارتاکید می کنند و اهداف کلی و آرمانی را چندان قابل مطالعه و تحقیق نمی دانند، نیز هرگز ادعایی در شکستن حصر قواعد و اصولکلی حاکم بر رفتار را ندارند؛ چرا که پذیرش همین قواعد و اصول کلی سبب امتیاز و تشخیص مکاتب تربیتی و جدایی آنها از یکدیگرمی شود

آموزش ؛ انقلاب ؛ تعلیم و تربیت ؛ دین ؛ دانش آموزان .