سامان جوادی - گروه مهندسی آب، پردیس ابوریحان، دانشگاه تهران، تهران، ایران.
حسین یوسفی - گروه مهندسی منابع آب، دانشکده عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
علی مریدی - گروه مهندسی محیط زیست، دانشکده عمران، آب و محیط زیست، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.
حسین خواجه پور - گروه مهندسی سیستم های انرژی، دانشکده مهندسی انرژی، دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران.
تورج فتحی - دفتر مدیریت و حفاظت آب و خاک، سازمان حفاظت محیط زیست، تهران، ایران.

در این پژوهش اثر تغییر اقلیم بر بارش آینده (۲۰۴۰-۲۰۲۱) در ایران بررسی شده است. به این منظور نتایج سه مدل گردش عمومی (GCM) به نام­های GFDL-ESM۲M، HadGEM۲-ES و IPSL-CM۵A-LR و برای دو سناریوی انتشار گازهای گلخانه­ای RCP۲.۶ و RCP۸.۵ تحلیل شد. برای ریزمقیاس­نمایی و تصحیح سوگیری بارش روزانه از مدل CCT و داده­های بارش روزانه دوره پایه (۲۰۱۹-۱۹۸۶) استفاده شد. طبق نتایج سالانه میانگین وزن دار بارش سالانه ایستگاه­های باران سنجی در همه سناریوها به جز سناریو RCP۸.۵ در مدل IPSL-CM۵A-LR، افزایشی است. میانگین وزن دار بارش فصل زمستان ایستگاه­های باران سنجی در هیچ یک از شرایط تغییر اقلیم کاهشی نبود اما در باقی فصل­ها مقدار بارش کاهش یا افزایش داشت. بیش ترین افزایش میانگین وزن دار بارش فصلی، در فصل زمستان و در سناریو RCP۲.۶ در مدل GFDL-ESM۲M و به مقدار ۲۳ میلی متر و بیش ترین کاهش میانگین وزن دار بارش فصلی، در فصل پاییز سناریوی RCP۸.۵ در مدل IPSL-CM۵A-LR و برابر ۵/۱۰ میلی متر محاسبه شد. از سویی تغییرات اندک میانگین بارش و از سوی دیگر کاهش شدید کمینه بارش (۴۴۶ میلی متر در اثر G۳S۴) و افزایش شدید بیشینه بارش (۲۳۳ میلی متر در اثر G۲S۱)، نشان دهنده وقوع پدیده­های حدی شدید (خشکسالی و سیل) در آینده می­ باشد.

ایران, GCM, RCP۲.۶, RCP۸.۵