علی مداحی - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری،گروه معماری و شهرسازی، دانشگاه شهید بهشتی تهران، تهران، ایران
زهرا بهروزمقدم - کارشناس ارشد برنامه ریزی منطقه ای،گروه معماری و شهرسازی، دانشگاه گیلان، رشت، ایران

در سطح جهانی، گردشگری یک بخش صنعتی بزرگ است که همچنان به رشد خود ادامه می دهد و نقش آن در توسعه ی اقتصادی شناخته شده است.صنعت گردشگری در سال ۲۰۱۴ حدودا ۷.۶ تریلیون دلار درآمد در جهان کسب کرده است که معادل ده درصد تولید ناخالص داخلی(GDP) در سطح جهان است(Mtapuri & Giampiccoli,۲۰۱۹:۱۲). گردشگری، جدا از درآمدی که برای جوامع مختلف دارد بر اساس آمار شورای گردشگری و سفر (WTTC,۲۰۱۹) ، سریع ترین صنعت در حال توسعه در جهان است که حدود ۳۱۹ میلیون نفر به طور مستقیم از آن کسب درآمد می کنند. اکوتوریسم روستایی بخشی از بازار گردشگری شناخته می شود. این رویکرد گزینه ی مطلوبی برای توسعه و فقرزدایی از جوامع روستایی است. مطالعات انجام شده در کشورهای فرانسه، اتریش، سویس، انگستان، ایرلند، تایلند و ژاپن نشان می دهد که اکوتوریسم و گردشگری روستایی به سرعت در اقتصاد روستایی رشد کرده و مکمل فعالیت های کشاورزی شده است؛ با این حال پذیرش اکوتوریسم روستایی به عنوان معیشت جدید در ادبیات برنامه ریزی روستایی ایران غالبا تعریف نشده است. ماهیت صنعت گردشگری ایجاد اشتغال و درآمد، تنوع سازی اقتصادی، مشارکت اجتماعی و استفاده از منابع محلی است. از طرفی به دلیل افزایش مداوم تنش ها و استرس های ناشی از زندگی شهری، گذران اوقات فراغت در پهنه های بکر طبیعی و نیز تجربه هم زمان زندگی روستایی، یکی از شیوه های رو به رواج گردشگری به شمار می رود .روستای لایزنگان، به دلیل مشهور بودن به سرزمین گل های محمدی از فرصت بی نظیری در گسترش فعالیت های گردشگری و اکوتوریسم برخوردار می باشد. با توجه به پتانسیل های متعدد روستا، میتوان زمینه رونق و شکوفایی هر چه بیشتر صنعت گردشگری را فراهم آورد.

اکوتوریسم روستایی،گردشگری روستایی،گردشگری پایدار،لایزنگان