محمدرضا هاشم زاده - ۱- کارشناسی ارشد حقوق عمومی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ورامین پیشوا

مفهوم توسعه پایدار، یک مفهوم بسیار شناخته شده و مورد تائید است اما درعین حال برای بسیاری از مدیران اجرایی کسب وکار، یک ایده جدید است و اساسا این مفهوم به صورت یک تئوری باقی مانده است. محافظت از پایه و اساس سرمایه یک سازمان، یک اصل کاملا پذیرفته شده در کسب وکارها است؛ اما هنوز سازمان ها به طورکلی اقرار نمی کنند که می توان این تصور را به منابع انسانی و طبیعی جهانی بسط داد. در حال حاضر اقتصاد دنیا بعد از عبور از دوران فراز و نشیب های قرن بیستم برای رسیدن به مفهومی به نام پایداری و حرکت به سمت باوری به نام توسعه پایدار شکل گرفته است. افزایش بی رویه جمعیت، افزایش نیازها را در پی داشته و این به نوبه خود افزایش تولید را می طلبد از طرفی دیگر در برابر این دور افزایش، کاهش منابع اولیه بسیاری چون نفت، گاز، ذغال سنگ، کاهش سطح جنگلها، کاهش بازده زمین های زراعی، کاهش گونه های گیاهی و جانوری، کاهش تنوع زیست محیطی، کاهش زیبایی و چشم نوازی چشم اندازها و... را شاهد بوده ایم و در آن سوی دیگر باز افزایش آلودگی هوا، آب و خاک، افزایش فقر و تنگدستی، افزایش مرگ و میر، افزایش هزینه رفاه اجتماعی، درمانی و بهداشتی، آلودگی صوتی، افزایش بیکاری و.. ما را وادار می سازد تا برای ادامه زندگی خود چاره ای اندیشیده شود. هدف این مقاله نقش شهرداری در رسیدن به تحقق توسعه پایدار می باشد در نتیجه می توان گفت اگر دستیابی به توسعه پایدار، به معنای دستیابی به پتانسیل آن باشد، پس این توسعه بایستی با سیستم های برنامه ریزی و اندازه گیری بنگاه های کسب وکار یکپارچه گردد. برای اینکه این امر رخ دهد، مفهوم توسعه پایدار بایستی به بخش هایی که برای رهبران کسب وکار آشنا باشند، به صورت جزءبه جزء بیان گردد.

واژه کلیدی: توسعه پایدار، پایداری زیست محیطی