پریسا احدی - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی، دانشگاه ملایر
مهدی عبداله زاده رافی - هیئت علمی گروه روانشناسی، دانشگاه ملایر
یداله قاسمی پور - هیئت علمی گروه روانشناسی، دانشگاه ملایر

پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش واسطه ای خوش بینی در رابطه ی بین تاب آوری در بیماران خاص صورت گرفت. روش پژوهش همبستگی و از نوع مدل یابی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بیماران خاص مراجعه کننده به مراکز درمانی و بیمارستان های تهران بود. تعداد ۳۱۵ نفر بیمار مبتلا به بیماری خاص از بین بیماران مراجعه کننده به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های جهت گیری زندگی (کارور و همکاران، ۱۹۹۴) و تاب آوری (کانر و دیویدسون، ۲۰۰۳) استفاده شد. تجزیه و تحلیل آماری داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و معادلات ساختاری انجام شد. یافته ها پژوهش نشان داد که خوش بینی رابطه ی آماری مثبت معناداری با تاب آوری بیماران خاص داشت (۰۱/۰p<). بر اساس نتایج می توان نتیجه گرفت که خوش بینی در رابطه ی با تاب آوری بیماران خاص موثر است.

خوش بینی، تاب آوری، بیماران خاص