امدادرسانی و درمان مجروحین در جنگ داخلی آمریکا (۱۸۶۵-۱۸۶۱)
عنوان مقاله: امدادرسانی و درمان مجروحین در جنگ داخلی آمریکا (۱۸۶۵-۱۸۶۱)
شناسه ملی مقاله: JR_BEHRAZM-2-2_007
منتشر شده در در سال 1398
شناسه ملی مقاله: JR_BEHRAZM-2-2_007
منتشر شده در در سال 1398
مشخصات نویسندگان مقاله:
امیرمهدی طالب - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
محسن نظام الدین - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
رکن الدین سلطانی نژاد - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
خلاصه مقاله:
امیرمهدی طالب - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
محسن نظام الدین - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
رکن الدین سلطانی نژاد - موسسه بهداری رزمی دفاع مقدس و مقاومت، تهران، ایران
زمینه و هدف: از این دوره به عنوان قرون وسطای پزشکی در ایالات متحده آمریکا یاد میشود. تصورات غلط زیادی در مورد کیفیت مراقبت در طول دوران این جنگ وجود دارد. جراحان و مراقبین دیگر با انبوه مجروحین مواجه بودند و ساعتهای متوالی (اغلب بین ۴۸ تا ۷۲ ساعت) و بدون فرصت خوابیدن کار میکردند. روش ها: این نوشته یک مقاله مروری است که با استفاده از متون و مکتوبات منتشر شده در منابع اطلاعاتی موجود از جمله در پایگاههای علمی قابل دسترس در فضای مجازی تدوین گردیده است. یافته ها: بسیاری از تلفات و قربانیان جنگ داخلی آمریکا به علت بیماریهای غیررزمی اتفاق افتاد. در مقابل هر ۳ سربازی که در جنگ کشته میشد، ۵ نفر دیگر به علت بیماریها جان خود را از دست میدادند. این جنگ از خونینترین جنگهای تاریخ آمریکا و در ۱۰۰۰۰ نقطه مختلف واقع شد و طی آن حداقل ۲% جمعیت وقت آمریکا (۶۲۰۰۰۰ نفر) کشته و تعداد بیشمار دیگری معلول شدند. در ابتدا مراکز بیمارستانی موقتدر نزدیکی میادین نبرد، قبل از شروع جنگ احداث میشد. تا سال ۱۸۶۲ از آمبولانس برای حمل و نقل مجروحان استفاده نمیشد. تکنیکهای استریل و گندزدایی هنوز شناخته نشده بود و ابزار جراحی و بیهوشی موثر ناچیزی در اختیار پزشکان بود. در اواخر جنگ مجروحان با قطار یا کشتی به بیمارستانهای بزرگ شهری منتقل میشدند. این بیمارستانها قبلا وجود نداشتند و از سال ۱۸۶۲ ساخت آنها شروع شد. در پایان جنگ حدود ۴۰۰ بیمارستان با ۴۰۰۰۰۰ تخت ساخته شده بود. از سربازان برای حمل و نقل مجروحان استفاده میشد. پذیرش مجروح در این بیمارستانها به دو میلیون نفر بالغ گردید و میزان مرگومیر کلی نیز ۸% بود. ۳ مورد از هر ۴ مورد عمل جراحی در این جنگ قطع عضو بود. مرگومیر در اعمال خشن قطع عضو ۳/۲۶ درصد بود. علیرغم شرایط دهشتناک شروع و میانه جنگ بعضی از پیشرفتهای مهم پزشکی نظیر استفاده از کینین برای پیشگیری از مالاریا، استفاده ازBromine و ایزولاسیون برای درمان قانقاریا، ایجاد سیستم حمل و نقل مجروحین با آمبولانس، قطار و قایق، استفاده از آنتی سپتیکها، تکنیک لیگاتور عروق و ساخت بیمارستانهای عمومی بزرگ شهری، از دستاوردهای طب نظامی در این جنگ بوده است (۴-۳). نتیجه گیری: از مجموع اطلاعات منتشر شده در خصوص جنگ داخلی آمریکا چنین برمیآید که فرایند امدادرسانی و درمان مجروحین در عرصههای میدان نبرد، با توجه به امکانات فنی و تجهیزات پزشکی آن دوران کمبودها و کاستیهای عمدهای داشته است که گرچه با افزایش تجارب پزشکان و ارتقاء روشهای علمی به تدریج روند بهبود در آنها مشهود میگردد، ولی آمار میزان شیوع بیماریهای گوناگون و نیز مرگومیر بعد از اعمال جراحی مجروحین همچنان در حد قابل ملاحظهای بالا بوده است.
کلمات کلیدی: جنگ, جنگ داخلی آمریکا, مراقبت از مجروحین جنگی, برده داری, امداد رسانی, آمریکا
صفحه اختصاصی مقاله و دریافت فایل کامل: https://civilica.com/doc/1695678/