ارغوان جلالوند - کارشناسی ارشدروانشناسی بالینی دانشگاه آزاد واحد بروجرد

هدف:پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی گروه درمانی فعالسازی رفتاری بر خودکارآمدی بیماران مبتلا به افسردگی انجام شد. روش: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون - پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی افراد دارای اختلال افسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و روانشناسی شهر تهران در شش ماه اول سال ۱۴۰۰ بودند. از بین آنها ۳۰ نفر به روش نمونه گیری هدفمند، انتخاب و بهصورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵) نفر) و گروه گواه ۱۵) نفر)، گمارده شدند. افراد گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای (هفته ای دوبار) به صورت گروهی برنامه درمانی فعالسازی رفتاری را دریافت کردند؛ گروه کنترل به مدت دوماه در لیست انتظار قرار گرفت. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه های خودکارآمدی عمومی(شرر و مادوکس، (۱۹۸۲استفاده شد. داده های پژوهش با استفاده از آزمون تحلیل کوواریانس تک متغیره، تحلیل شد. یافته ها: یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیشآزمون، بین میانگین نمرات پس آزمون افراد گروه های آزمایش و کنترل در متغیر خودکارآمدی تفاوت معناداری وجود داشت. نتیجه گیری: درمجموع، با توجه به نتایج این پژوهش میتوان گفت که گروه درمانی فعالسازی رفتاری میتواند بر ارتقاء خودکارآمدی افراد دارای اختلال افسردگی، اثربخش باشد.

درمان فعالسازی رفتاری، خودکارآمدی، افسردگی