علی رحمتی - کارشناسی ارشد رشته روانشناسی بالینی، گرایش خانواده، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران.

خشونت در روابط زوجی نشاندهندهی یک مشکل بهداشت عمومی جدی ، بسیار شایع و قابل پیشگیری در سراسر جهان است . هدف از این پژوهش تعیین رابطه ی شیوههای فرزندپروری در خانواده ی مبدا با اقدام به خشونت در روابط زوجی بوده است . پژوهش حاضر از نوع توصیفی -همبستگی بود. ۱۵۰ زوج به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. نتایج نشان داد مردان و زنان به صورت عامل ، به شکل معناداری قادر به پیش بینی اقدام به خشونت خود بر اساس ادراک خود از شیوههای فرزندپروری مقتدرانه و مستبدانه پدر می باشند ولی به عنوان شریک فقط مردان قادر به پیش بینی اقدام به خشونت همسر خود هستند. بر اساس ادراک از شیوه فرزندپروری سهل گیرانه پدر فقط نقش مردان به عنوان عامل در پیش بینی اقدام به خشونت خود معنادار بود. در تجربه ادراک شده از فرزندپروری مقتدرانه و سهل گیرانه مادر نقش مردان به عنوان عامل و شریک در اقدام به خشونت خود و همسرشان معنادار بود. در خصوص ادراک فرزندپروری مقتدرانه مادر در زنان نقش عامل و شریک در پیش بینی اقدام به خشونت خود و همسرشان معنادار نبود و در خصوص ادراک فرزندپروری سهل گیرانه مادر در زنان فقط نقش عامل در پیش بینی اقدام به خشونت خودشان معنادار بود.

خانواده مبدا؛ خشونت در روابط زوجی ؛ شیوههای فرزندپروری ؛ اقدام به خشونت .