حمیده سیاح پور - کارشناس ارشد آموزش و بهسازی منابع انسانی و رئیس اداره فعالیتهای فرهنگی اجتماعی دانشگاه شیراز، شیراز، ایران

در طی چند دهه گذشته، به واسطه رشد جمعیت و میزان بالای مصرف و بهره برداری بیش از حد از منابع جهان، طبیعت و محیط زیست تخریب شده است. در دهه های اخیر، دانشگاه های مختلف در سراسر جهان به طور مسئولانه تری با این موضوع برخورد نموده و عملکردهای زیست محیطی را در اولویت قرار داده اند. مسئولیت پذیری اجتماعی دانشگاه ها در سالهای اخیر همواره به عنوان یک موضوع مهم و حساس مورد توجه بوده است. دانشگاه به عنوان مرجع علمی، آموزشی و تحقیقاتی نقش مشروعیت بخشی به فرایند ایجاد توسعه پایدار در جامعه جهانی، ملی و محلی را دارد و لازم است که به طور فعالانه به این حوزه ورود پیدا کرده و رسالت های خود را انجام دهد. از این رو، دانشگاه ها به منظورکاهش میزان مصرف منابع، مواد، انرژی و هزینه ها سازمانی، کمک به کاهش آلودگی های زیست محیطی، تربیت نیروی انسانی سبزاندیش و فرهنگ سازی در این زمینه، نیازمند به کارگیری مدیریت سبز هستند. لذا، ایجاد دانشگاه سبز امری اجتناب ناپذیر به نظر می رسد و در سال های اخیر، موضوع دانشگاه سبز با عبارت های متعددی مطرح شده استدانشگاه. سبز، معمولا درجهان به عنوان جایی شناخته میشود که همه فعالیت های آن براساس چشم انداز توسعه پایدار صورت می گیرد و همچنین نشان دهنده مسئولیت مهم آموزش عالی در راستای توسعه جامعه است. در این مقاله، به صورت توصیفی- تحلیلی و مطالعه کتابخانه ای با هدف به تصویرکشیدن مسئولیت اجتماعی آموزش عالی در صیانت از محیط زیست و ضرورت استقرار مدیریت سبز در دانشگاه ها و مراکز آموزش عالی کشور و ارتقاء آن ها همگام با تمامی دانشگاه های جهان، به اهمیت توسعه دانشگاه های سبز پرداخته ایم و فرایند تحقیق پیموده شده است. نتایج بیان می دارد، موفقیت ازآن۵ دانشگاه هایی است که با بهره گیری از مدیریت سبز، سرمایه گذاری بلند مدت بر روی سازمان خود انجام میدهند، تا به اهداف زیست محیطی مطلوب دست یابند و مسئولیت اجتماعی آموزش عالی را تحقق بخشند.

دانشگاه سبز؛ آموزش عالی؛ محیط زیست؛ توسعه پایدار؛ مسئولیت اجتماعی.