ریتا کهریزی - دانشجوی دکتری حقوق بین الملل عمومی دانشگاه تهران

پس از جنگ سرد به کارگیری کودکان در درگیری های مسلحانه افزایش چشمگیری داشته، به گونه ای که قریب سیصدهزار کودک در هر لحظه در درگیری های مسلحانه مشارکت دارند و این عمدتا ناشی از ازدیاد درگیری های مسلحانه غیریین المللی است. حقوق بین الملل طی چهار دهه اخیر سعی در قاعده مند نمودن به کارگیری کودکان در مخاصمات غیر بین المللی داشته است. حاصل این تلاش ها پروتکل دوم الحاقی ژنو (۱۹۷۷)، کنوانسیون حقوق کودک (۱۹۸۹) منشور آفریقایی حقوق و رفاه کودک (۱۹۹۰» اساسنامه دیوان کیفری بین المللی (۱۹۹۸) کنوانسیون ۱۸۲ سازمان بین المللی کار (۱۹۹۹)، پروتکل اختیاری کنوانسیون حقوق کودک (۲۰۰۰) و اصول و تعهدات پاریس (حقوق نرم) (۲۰۰۷) بوده است. بیشتر این اسناد حقوقی سن ۱۵ سال را حداقل سن به کارگیری کودکان ذکر کرده انده هرچند در کنوانسیون های اخیر شاهد ارتقای آن به سن ۱۸ سال -البته مشروط به مستقیم بودن نقش کودک یا اجباری بودن به کارگیری - هستیم. با وجود این کاستی های متعددی، همچون سطح پایین حمایت های ارائه شده. تعیین شروط مبهم و قابل تفسیر به رای، غیرقابل اجرا بودن بعضی از شروط حمایتی» توسعه گسسته قواعد حقوقی در شاخه های گوناگون حقوق بین لملل، و بی توجهی به عوامل ریشه ای و زمینه ساز این پدیده نیز وجود دارند.

کودک سرباز، مخاصمات مسلحانه غیربین المللی، حقوق بشردوستانه، حقوق بشر، حقوق کیفری بین المللی