فاطمه ریگی - کارشناسی ارشد پرستاری، دانشگاه علوم پزشکی ایرانشهر، ایرانشهر، ایران
عاطفه ریگی - دکتری برنامه ریزی توسعه ی آموزش عالی، گروه علوم تربیتی، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران

مقدمه: اعتیاد به تلفن همراه، یک اعتیاد غیر داروئی و رفتاری است که گاهی اوقات استفاده ی مفرط و بیش از حد آن بدون آگاهی صورت می گیرد. در قرن حاضر استفاده از آن به عنوان یک اختلال وسواسی و اعتیاد گونه یاد شده است. از جمله کاربران مهم این تکنولوژی، دانشجویان پرستاری می باشند. شیوه ی مطالعه: این مطالعه ی توصیفی- تحلیلی بر روی ۱۰۰ دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی زاهدان انجام شد. ابزار این پژوهش شامل پرسش نامه ی مشخصات دموگرافیک و پرسش نامه ی اعتیاد به تلفن همراه بود. پرسش نامه ها به صورت مجازی در ا ختیار واحدهای پژوهش قرار گرفت و پس از تکمیل توسط آن ها، دوباره به پژوهشگر عودت داده شد. یافته ها: میانگین و انحراف معیار سن واحدها در این پژوهش ۲۲/۴۰۵ و ۳/۳۰۸ بود. میانگین و انحراف معیار نمره ی اعتیاد به تلفن همراه در بین دانشجویان ۱۳/۱۴±۳۶/۹ بود که نشان دهنده ی وابستگی بالای واحد ها می باشد. بین هیچ یک از مشخصات دموگرافیک با اعتیاد به تلفن همراه، ارتباط آماری معنی داری یافت نشد (p value<۰/۰۵). نتیجه گیری: با توجه به شیوع بالای وابستگی و اعتیاد به تلفن همراه در بین دانشجویان پرستاری و اثرات منفی و مضر این امر، لازم است اقدامات مناسبی در این زمینه انجام داد. از جمله ی این اقدامات می توان به تشویق بیشتر دانشجویان به انجام فعالیت بیشتر مانند برگزاری دوره های ورزشی و همایش های علمی و همچنین توضیح و آگاهی سازی دانشجویان از اثرات منفی اعتیاد به تلفن همراه اشاره کرد.

اعتیاد به تلفن همراه، دانشجو، پرستاری