غلامحسین ناصری - ۱استاد گروه کارشناسی ارشد ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
مرتضی محجوبیان - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
مهرداد حقدوست یزدی - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان
سیمین حدادیان - دانشجوی کارشناسی ارشد ، دانشگاه آزاد اسلامی واحد دامغان

پیشرفت تکنولوژی و رشد سریع جمعیت و عدم رابطه صحیح بین نیازهای انسان و محیط زیست وبه موجب آن کمبود انرژی و آلودگی محیط زیست در اثر استفاده از سوخت های فسیلی ، جوامع بشری را بر آن داشته تا دوباره به نیروهای طبیعی موجود در طبیعت رجوع کنند .استفاده هوشمندانه از این منابع طبیعی می تواند موجب توسعه پایدار در معماری و شهرسازی نسل های آینده بشر باشد .از این رو معماری پایدار یک روش در طراحی پایدار محسوب می شود و هدف آن هماهنگی با توسعه پایدار و استفاده از منابع انرژی پاک و تجدید پذیر نوین می باشد که در طراحی و معماری پایدار مد نظر طراحان و معماران قرار گرفته است و تا حدودی توانسته راهکاری در بحرانهای انرژی و آلودگی محیط زیست باشد.به طور کلی معماری پایدار را میتوان معماری دانست که نسبت به ویژگیها و شرایط محیطی و مکانی پاسخگو است و کمترین صدمات را بر محیط زیست دارد.در همین خصوص سعی بر این شده تا به مواردی همچون طراحی پایدار با استفاده از انرژیهای پاک نظیر ؛ انرژِی خورشیدی ، باد ، وبکارگیری مصالحی که اتلاف انرژی را در اقلیم های مختلف به حداقل برساند و معماری پایدار را در عین توجه به حال در افق آینده نیز بنگرد .

محیط زیست - انرژی های تجدید پذیر – معماری پایدار