سجاد شمشیری - دانشجوی کارشناس ارشد مهندسی طراحی محیط زیست، دانشگاه تهران
امید اصغری - کارشناس ارشد آموزش محیط زیست، دانشگاه پیام نور
سیدحسن مظلوم زاده - کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه آزاد قزوین
محمد شاکرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی طراحی محیط زیست

اکثر شهرها در مراحل اولیه شکل‌گیری با هدف استفاده از خاک‌های مرغوب برای زراعت در کنار یا در میان اراضی مرغوب زراعی استقرار یافتند. با توسعه شهر اراضی مرغوب کشاورزی زیر پیکر شهرها مدفون شد و فعالیت‌های کشاورزی به ناچار به سمت اراضی نامرغوب عقب نشست که منجر به کاهش بهره‌وری فعالیت‌های کشاورزی شد. با افزایش جمعیت جهان مسائل جدیدی دامنگیر بشر امروزی شد که افزایش نیاز به مواد غذایی را در پی داشت. راه حل‌های متنوعی در کلیه سطوح و رشته‌ها برای مرتفع نمودن این بحران پیشنهاد گردید که یکی از آن‌ها کشاورزی شهری است. از سوی دیگر بسیاری از خانواده‌هایی که در شهر زندگی می‌کنند تمایل دارند تا برخی از sآرامش‌بخشی برای تمرین و لذت بردن از فضاهای باز می‌دانند. قسمت عمده زمین های شهری قابلیت تبدیل به فضای سبز را دارند و از این فضاها میتوان برای کاشت گیاهان مثمر استفاده شوند. با توجه به تجربه کشورهای غربی بهترین راه ورود کشاورزی به شهرها و بهره‌بردن تمام افراد محله ازمزایای آن استفاده از باغ‌مشارکتی یا ساخت مشارکتی باغ(مرزعه) توسط خود مردم می‌باشد. باغ‌های‌مشارکتی قسمت‌های بزرگی از زمین‌های باز(متروکه یا بدونه کاربری خاص) موجود در شهر هستند که به قطعات کوچک‌تر برای استفاده هر خانوار تقسیم می‌شوند. گسترش کشاورزی شهری از طریق باغ‌های‌مشارکتی می‌تواند با ایجاد فرصت‌های شغلی و افزایش مهارت، ارتقاء کیفیت محیط زیست، جانشینی محصولات ژنتیکی با ارگانیک، جذب مشارکت اجتماعی و بالا بردن حس تعلق به محیط، کاستن از میزان حمل و نقل، بالا بردن سرانه فضای سبز شهری و استفاده از خاصیت پالایندگی گیاهان، کم کردن زباله‌های شهری و ... به ابعاد سه گانه توسعه پایدار جامه عمل بپوشاند.

کشاورزی شهری، باغ مشارکتی، توسعه‌پایدار، شهر پایدار