تحلیل قابلیت‌های خاک و زمین به جهت مدیریت انرژی و حفظ محیط زیست در معماری بومی ایران

امروزه مدیریت مصرف انرژی یکی از چالش‌های پیش‌روی معماران می‌باشد.که می‌توان با تمهیداتی در طراحی معماری بناها به بهینه کردن مصرف سوخت و حفاظت از محیط زیست شهری دست یافت . در معماری بومی ایران تا قبل از کشف سوخت‌های فسیلی معماران سنتی با طراحی اقلیمی و استفاده هوشمندانه از مصالح و راهکارهای معماری توانسته بودند آسایش را برای ساکنان بناها فراهم نمایند. معماری خاک اصیل ترین و کهن ترین صورت معماری ایران زمین است ، و استفاده از خاک با داشتن خصوصیاتی از قبیل ظرفیت حرارتی بالا و تاخیر حرارتی 7 ساعته در مدیریت مصرف انرژی و رسیدن به معماری پایدار و سبز راهگشا است. در این پژوهش با استفاده از روش مورد پژوهی به بررسی انواع روش‌های استفاده از خاک در طراحی اقلیمی پرداخته شده است. تا بدین طریق به ارتباط معماری گذشتگان در جهت استفاده بهینه از انرژی و پایداری محیط اشاره شود .و در نهایت با تجسس در راهکارهای معماری بومی ایران در به کار گیری خاک، می توان دریافت که استفاده از تجارب گذشتگان در جهت طراحی‌های نوین پایدار نیز مثمر ثمر می‌باشد و پژوهش به ارائه راهکارهایی مستخرج از این معماری بومی جهت رسیدن به معماری پایدار نوین پرداخته است . که می توان به استفاده از مصالح مشتق از خاک، احداث بخشی از بنا در دل خاک ، استفاده از خاک و مشتقاتش به عنوان منبعی برای ذخیره سازی گرما در اقلیم سرد و ... اشاره کرد.

Keywords:

معماری پایدار , خاک , انرژی , معماری بومی ایران و مدیریت انرژی