نازنین فاطمه جلوخانی - کارشناسی ارشد تاریخ تشیع دانشگاه خوارزمی تهران

عبدالعظیم حسنی (ع) مشهور به حضرت عبدالعظیم و شاه عبدالعظیم از سادات حسنی و از بزرگان این خاندان و مورد احترام امامان عصر خود و از راویان قابل اعتماد می باشد. وی با اینکه خود از حسنیان است، امامت پسرعموهای حسینی خود را تمام و کمال پذیرفت و در نتیجه مورد خشم خلیفه و کارگزارانش قرار گرفت. برای در امان ماندن از آسیب دستگاه خلافت به ناچار در خفا به سر می برد و شهر به شهر می گشت تا سرانجام در شهر ری سکنی گزید و با شیعیان آن دیار مخفیانه در ارتباط بود. عبدالعظیم در شهر ری درگذشت و همانجا به خاک سپرده شد. برخی از مورخان بر آنند که وی را در همانجا زنده بگور کرده اند. ایشان در حدود صد و هفتاد سال قبل از تالیف نهج البلاغه، خطب امیرالمومنین را جمع آوری می کند، هیچ بعید نیست که سیدرضی رضوان الل ه علیه از نوشته ایشان استفاده کرده باشد. در این نوشتار برآنیم که گوشه هایی از زندگانی افتخارآمیزاین شخصیت برجسته و تاثیرگذار را فراروی پژوهندگان قرار دهیم و به این پرسش اساسی که جایگاه علمی حضرت عبدالعظیم نزد ائمه و شیعیان زمان خود تا چه مرتبه بوده که منجر به ایجاد تاثیرات عمیق در سده سوم هجری و انفکاک دوازده امامیان از غالیان گردیده، بپردازیم؟

حسنیان، سادات حسنی، شهر ری، عبدالعظیم حسنی