اکرم آقازیارتی - دانشجوی فقه و مبانی حقوق اسلامی واحد اراک،دانشگاه آزاداسلامی،اراک،ایران
محمداسماعیل شادروان - استادیار گروه حقوق واحد اراک،دانشگاه آزاداسلامی،اراک،ایران
فرزانه حکمت نژاد - استادیار گروه حقوق واحد اراک،دانشگاه آزاداسلامی،اراک،ایران

در پژوهش پیش رو به بررسی تطبیقی حقوق لقاح مصنوعی و اهدای جنین در فقه و حقوق ایران پرداختیم. امید به بقا و ادامه نسل برای انسانها فطری است امروزه پیشرفتهای علمی سبب شده است که بسته شدن نطفه انسان و دیگر حیوانها، از غیر راه شناخته شده (آمیزش) امکان پذیر گردد؛ روشهای مختلف تلقیح مصنوعی استفاده از رحم جایگزین اهدای جنین و پذیرش سرپرستی اطفال بی سرپرست از جمله راهکارهایی است که در حال حاضر، جهت کمک به زوجین نابارور کم و بیش مورد استفاده قرار می گیرد. در نظام حقوقی ایران جز در دو مورد اخیر قانون مدونی وجود ندارد و کسانی که قصد استفاده از این روشها را دارند با سردرگمی روبرو هستند در تدوین قوانین جدید از یک سو بایستی خلاءهای قانونی موجود، به ویژه در زمینه تلقیح مصنوعی و رحم جایگزین برطرف و ابهام از قوانین موجود زدوده شود و از سوی دیگر باید به این نکته توجه داشت که در جهت حمایت از زوجین نابارور مهمترین نکته رابطه طفل با خانواده وی است اگرچه مطلوب این است که طفل اعطا شده به زوجین نابارور از نظر نسب نیز ملحق به آنان باشد ولی ایجاد نسب به شکل مصنوعی نه امکان پذیر است و نه مطلوب. نتیجه این که حمایت از زوجین نابارور در نظام حقوقی ایران نیازمند وضع قوانینی شفاف است که ضمن تسهیل روند اداری و قضایی روابط زوجین و طفل اعطایی به آنان را به خوبی تنظیم نماید با توجه به این پیشرفتها، پژوهش حاضر به تحقیق درباره لقاح مصنوعی و اهدای جنین را با عنایت به آیات ،روایات و قواعد فقهی مورد بحث و بررسی قرار می دهد و به جمع بندی موضوع از دیدگاه فردی و احوال خصوصی افراد و دیدگاه حکومتی و نظام اجتماعی دست می یازد.

لقاح مصنوعی ، اهدای جنین ،حقوق مالی،حقوق غیرمالی، فقه و حقوق ایران