سعید ملکی - استادیار گروه جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه شهید چمران اهواز
داود حاتمی - دانشجوی کارشناسی ارشد رشته جغرافیا و برنامه ریزی شهری دانشگاه سیستان

شهرنشینی و توسعه شهری یکی از پدیده های دوران معاصر است. با توسعه روزافزون مناطق شهری در دهه های اخیر و پیشی گرفتن شهرنشینی بر شهرسازی که با معضلات عدیده ای مانند افزایش بی رویه جمعیت، توسعه غیرهدفمند کالبدی شهرها و افزایش آلودگی های زیست محیطی همراه بوده، فضاهای سبز نقش مهمی در حفظ و تعادل محیط زیست شهری و تعدیل آلودگی هوا پیدا کرده است. در شهر ایذه و منطقه 2 ، که در این مقاله مورد بررسی قرار گرفته است، کمبود شدید فضای سبز شهری به نسبت زیادی محسوس می باشد. به طوری که بر اساس یافته های این تحقیق با توجه به جمعیت 48263 نفری این منطقه ، در سال 1388 ، با بعد خانوار2/5 نفر، در مجموع سرانه فضای سبز 49 /0 ( فضای سبز عمومی، خصوصی و حفاظتی ) ، متر مربع می باشد؛ که با استاندارد وزارت مسکن و شهرسازی که سرانه 12 متر سرانه را مطلوب می داند، فاصله زیادی دارد. در عین حال توزیع فضایی آن نیز بسیار نامتعادل و نامتناسب است. چنانکه 4/76 ، درصد فضای سبز در ناحیه یک ، منطقه دو شهر قرار داشته و ناحیه دو ، منطقه دو شهر 5/ 23 درصد از فضای سبز شهر را به خود اختصاص داده است . پژوهش حاضر که بر اساس روش توصیفی- تحلیلی با استفاده از آمار و اطلاعات مختلف صورت گرفته است، نشان می دهد که برخلاف استانداردهای ملی و بین المللی ارایه شده برای سرانه فضای سبز، درمنطقه دو ، این شهر سرانه فضای سبز بسیار پایین و توزیع فضایی آن در نواحی دو گانه منطقه دو ، شهر ایذه نیز متعادل نیست و در این زمینه با نارسایی زیادی مواجه است .

شهر ایذه ، کاربری فضای سبز، سرانه فضای سبز، استاندارد، توزیع فضایی