سعید عابدی - استادیار، گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم زیستی، واحد فلاورجان، دانشگاه آزاد اسلامی، فلاورجان، ایران
غزال پور محمد حسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد میکروبیولوژی، گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم زیستی، واحد فلاورجان، دانشگاه آزاد اسلامی، فلاورجان، ایران
گلنوش رضایی زاده - دانش آموخته کارشناسی ارشد میکروبیولوژی، گروه میکروبیولوژی، دانشکده علوم زیستی، واحد فلاورجان، دانشگاه آزاد اسلامی، فلاورجان، ایران

بروسلوز یک بیماری مشترک بین انسان و دام با توزیع جهانی و با روند صعودی می باشد. کنترل بروسلوز در انسان به کنترل بیماری حیوانی بستگی دارد. با وجود این که تاکنون واکسن تایید شده ای برای بروسلوز در انسان وجود ندارد، تلاش های زیادی برای ساخت واکسن هایی با کارایی بالا و عوارض جانبی پائین برای حیوانات صورت گرفته است. واکسن های زنده ضعیف شده ارزان تر و موثرتر از سایر واکسن ها هستند اما می توانند موجب افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی، تداخل با آزمایش های تشخیصی سرولوژیکی و افزایش حدت در حیوان شوند. واکسیناسیون حیوانات با واکسن های موجود در بازار ممکن است باعث بیماری شود و در برخی شرایط اثربخشی پایینی دارند. واکسن های حاوی پروتئین نوترکیب یا DNA کدکننده آنها می توانند جایگزین مناسبی برای واکسن های مرسوم باشند، زیرا می توانند موجب کاهش عوارض ناخواسته شوند. انتخاب آنتی ژن مناسب که سیستم ایمنی را به خوبی تحریک کند در تهیه این واکسن ها اهمیت زیادی دارد. در این مطالعه مروری با بررسی واکسن های نوترکیبی که بر مبنای پروتئین های نوترکیب و DNA ساخته شده اند، تلاش شده است تا نقاط قوت و ضعف آنها و چشم انداز جدید واکسیناسیون بر علیه بیماری بروسلوز روشن تر شود. مطالعه حاضر با جستجو در پایگاه های اطلاعاتی Google scholar، PubMed و SID تا سال ۲۰۲۱ میلادی به تحقیقات جدید در مورد پروتئین نوترکیب و واکسن های DNA علیه بروسلوز پرداخته است. با توجه مزیت ها و معایب واکسن های معمول و جدید بروسلوز، واکسن های نوترکیب و DNA، پس از گذراندن مراحل تحقیقات در حیوانات بزرگ، می توانند راهکار مناسبی برای جلوگیری از پیشرفت بروسلوز باشند.

بروسلوز, واکسن, پروتئین نوترکیب, واکسن های DNA