محمد ساسانی پور - Population and Health Department, National Institute for Population Research, Tehran, Iran

زمینه و هدف: به رغم بهبود قابل توجه در شاخص های مرگ و میر ایران، همچنان تابرابری های مهمی در این شاخص ها در سطح استان های کشور وجود دارد. در این مطالعه پس از بررسی نابرابری میزان مرگ گروه های سنی مختلف در سال ۱۳۹۷، ظرفیت های بهبود امید زندگی در استان ها شناسایی شده است. روش: این مطالعه از نوع کمی و با استفاده از داده های مرگ ثبت شده توسط سازمان ثبت احوال کشور انجام شده است. داده ها پس از ارزیابی و تصحیح کم ثبتی آن مورد استفاده قرار گرفت. شاخص های مرگ و میر با استفاده از برنامه نرم افزاری MORTPAK محاسبه شده و با استفاده از نرم افزار ArcGIS در قالب نقشه به تصویر کشیده شده است. یافته ها: امید زندگی استان های کشور در سال ۱۳۹۷ حدود ۷ سال در استان سیستان و بلوچستان تا استان های البرز و تهران در نوسان است. همچنین تفاوت های مهمی در مرگ و میر کودکان، بزرگسالان و سالمندان مشاهده شد. بالاترین میزان مرگ و میر کودکان و بزرگسالان مربوط به استان سیستان و بلوچستان بود. نتیجه گیری: نابرابری های موجود در سطح مرگ و میر استان های مختلف، نشان دهنده ظرفیت های بهبود طول عمر در دهه های آینده است. استان های با امید زندگی پایین تر مانند سیستان و بلوچستان، پتانسیل بالایی برای افزایش امید زندگی به ویژه در سنین پایین و کودکی دارند که نیازمند کاهش نابرابری در دسترسی به امکانات بهداشتی در سطح استانی است.

Health Planning, Health Policy, Iran, Life Expectancy, Mortality, ایران, برنامه ریزی بهداشتی, سیاست بهداشت, متوسط طول عمر, مرگ و میر