فرهاد نصرتی نژاد

زمینه و هدف: این مقاله، پژوهشی است در حوزه اختلال اجتماعی، و در صدد است به این پرسش پاسخ دهد که آیا به کارگرفتن مفهوم فروپاشی اجتماعی برای توصیف جامعه ایران که با انواع مختلفی از آسیب­های اجتماعی روبه روست، موضوعیت دارد و یا ضرورت دارد که از واژگان دیگری استفاده کنیم؟ این وضعیت را چگونه باید تبیین کرد؟ روش: این مطالعه پژوهشی نظری تحلیلی است که داده­های مورد نیاز با استفاده از روش کتابخانه­ای به دست آمده است. یافته ها: بنا به نتایج این مقاله، صرف نظر از این که خود مفهوم فروپاشی اجتماعی اساسا مفهومی غیردقیق و غیرعلمی است، استفاده از این مفهوم برای جامعه ایران مطلوب نیست و اصطلاح دقیق توضیح دهنده وضعیت موجود، اختلال اجتماعی است که متاسفانه در همه حوزه­های جامعه شاهد آن هستیم. این وضعیت نیز عموما ناشی از نگرش بیش از حد ایدئولوژیک به فرهنگ و جامعه، سیاست های یکسان­ساز فرهنگی، دوگانگی­های نهادی، لیبرالیستی شدن حوزه اقتصاد و ناهمخوانی آن با منطق سایر حوزه­های اجتماعی است. البته در بروز این وضعیت نباید از نقش عوامل بیرونی که خود را در چند دهه گذشته در قالب انواع تحریم­ها نشان داده است، غافل بود. نتیجه گیری: فائق آمدن بر اختلال­های اجتماعی و ایجاد تعادل در نظام اجتماعی نیازمند اقدام­هایی در سطح کلان و حوزه­های سیاست گذاری کلان است.

Incivility, Social Adjusment, Social Skills, انحراف اجتماعی, سازگاری اجتماعی, مهارت های اجتماعی