مرتضی لطیفیان - دانشگاه شیراز
نرگس فخاری - دانشگاه شیراز

پژوهش حاضر، نقش میانجی­گری تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان را مورد بررسی قرار می دهد. شرکت­کنندگان در پژوهش شامل ۳۸۴ نفر از دانشجویان دانشگاه شیراز بودند که به روش نمونه­گیری خوشه­ای چندمرحله ای تصادفی انتخاب شدند. به منظور گردآوری اطلاعات از فرم کوتاه پرسشنامه تمایزیافتگی خود (دریک، ۲۰۱۱)، پرسشنامه تجدیدنظر شده الگوهای ارتباطی خانواده (فیتزپاتریک و ریچی، ۱۹۹۷) و پرسشنامه سلامت عمومی (گلدبرگ و هیلر، ۱۹۷۹) استفاده شد. نتایج تحلیل مسیر مبتنی بر روش بارون و کنی (۱۹۸۶)، نشان داد: گفت­وشنود به واسطه­ جایگاه من (۰۰۱/۰P< ، ۲۵/۰=β)، می­تواند سلامت روان را پیش­بینی نماید و همنوایی به واسطه­ هم­آمیختگی با دیگران (۰۰۱/۰P< ، ۱۵/۰=β)، برش هیجانی (۰۰۱/۰P< ، ۱۹/۰=β) و واکنش­پذیری هیجانی (۰۵/۰P< ، ۱۰/۰=β) قادر به پیش­بینی سلامت روان است. درمجموع یافته­ها بیانگر آن بود که تمایزیافتگی خود، در رابطه­ با الگوهای ارتباطی خانواده و سلامت روان، نقش واسطه­ای کامل را ایفا می کند. پس از بحث در مورد یافته­ها، محدودیت ­پژوهش و پیشنهاد جهت هدایت  پژوهش­های آتی، ارائه شده است.

تمایزیافتگی خود, الگوهای ارتباطی خانواده, سلامت روان