جمیله علم الهدی - گروه علوم تربیتی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید بهشتی، تهران، ایران

در این مقاله تلاش شده به کمک صورتبندی مفهوم «تربیت اخلاقی موقعیت مدار» میان اعتقاد به ثبات اخلاق یا اطلاق ارزش ها و اصول اخلاقی با تغییرات ناگزیر و واقعی که در موقعیت یادگیری پدید می آید به نحوی جمع بندی شود که امکان تحقق تربیت اخلاقی فراهم گردد. زیرا تربیت اخلاقی از یکسو به موقعیت یادگیری حساس است و از سوی دیگر به ثبات اصول اخلاقی وابسته می باشد. ولی متاسفانه بی توجهی به شرایط یادگیری در قالب «نسبیت هراسی» و همچنین بی توجهی به ثبات ارزش های اخلاقی در قالب «نسبیت گرایی»، دو جریان اجتماعی فرهنگی متضاد و نسبتا پایداری را پدید آورده که یکی از پیامدهای مهم آن غفلت یا تاخیر در برنامه ریزی برای تربیت اخلاقی است. به نظر می رسد رویکرد تشکیک گرایی در تعلیم وتربیت که متکی بر مبانی حکمت متعالیه است (علم الهدی، ۲۰۰۹) می تواند به عنوان یک جایگزین مناسب برای نسبیت گرایی و نسبیت هراسی در حوزه ی اخلاق به سیاستگذاری و برنامه ریزی درباره ی تربیت خلاقی کمک کند.

اخلاق, تربیت, متعالیه, موقعیت, تشکیک وجود, فطرت گرایی, نسبی گرایی