سیدعلیرضا موسی کاظمی محمدی - دانشجوی رشته آموزش ابتدایی دانشگاه فرهنگیان اصفهان پردیس شهید باهنر

تربیت فرزند به معنای فراهم آوردن مقدمات لازم برای به فعلیت رسیدنقوای او در راه تقرب به خداوند است. این عمل نیازمند آگاهی و تمرین عملی است . اگر پدر و مادر در جهت انتقال عقاید صحیح و ایجاد رفتار درست در فرزند خود کوشا باشند، خیر او را فراهم کرده اند و خداوند بر آنان در رحمت را خواهد گشود. درباره عقیده صحیح و انتقال آن به فرزندان، تکلیف بزرگی بر عهده والدین گذاشته شده است، زیرا تاثیر عقایدی که در خانواده رواج دارد و به فرزند القاء می شود درآینده او غیر قابل انکار است . عمل تربیتی در خانواده به منزله پاسداری از فطرت توحیدی فرزند است. این پاسداری یک وظیفه بزرگ تربیتی و اخلاقی است که عمل به آن مهمترین کارکرد خانواده را فعلیت می بخشد . درتربیت فرزند نیز همچون سایر قلمروهای زندگی، باید اصول ثابت ر ا از امور متغیر جدا ساخت و به این حقیقت توجه کرد که برخی از آداب و ظواهر زندگی تغییر می کند و روابط اخلاقی و نیازمندی های زندگی اجتماعی دگرگون میشود. تربیت فرزند را باید با آگاهی از تفاوت های خود و فرزندان از حیث فضای فرهنگی و مناسبات اجتماعی صورت داد. باید فرزند را آماده ساخت تا اصول ثابت و نامتغیر اخلاق را متناسب با ظرف زمانی و مکانی زندگی خود رعایتکند. این آمادگی او را برای مقابله با تلقینات مسموم توانا می سازد و امنیت اخلاقی او را در دوران جوانی و بعد از آن تضمین می نماید .

تربیت ، مربی ، متربی ، مدرسه ، خانواده