مریم ریاضیان - بازنشسته آموزش و پرور ش

در نظام آموزشی ایران، روش های سنتی به ویژه روش سخنرانی و حفظ و تکرار حقایق علمی در جایگاه روشی غالب همواره مورد توجه بوده است. این امر سبب جاری شدن روح انفعال در نظام تعلیم و تربیت شده و در نتیجه اندیشه و کنجکاوی طبیعی به راحتی جای خود را به حالت انفعالی و بی ارادگی و تمایل به تقلید از دیگران داده است. احتیاط جای پرسشگری و گوش دادن جایگزین فکر کردن شده است. اکنون یکی از هدف های مهم در آموزش در محیط پرتلاطم و متغیر کنونی، آموختن شیوه های خلاقیت و نوآوری است. یکی از شیوه های تدریس موجود به منظور افزایش خلاقیت کودکان بدیعه پردازی است. پژوهش حاضر از نوع مروری است و هدف آن بررسی پژوهش های انجام شده و دیدگاه های موجود درمورد این مهم است.

بدیعه پردازی، آموزش، شیوه ی تدریس، نظام آموزشی ایران