زهرا شیرزاده - دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی،
تقی اکبری - دانشیار مدیریت آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی
مهدی معینی کیا - دانشیار مدیریت آموزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه محقق اردبیلی

شایسته سالاری عبارت است از قرار گرفتن افراد مناسب در جایگاه های کاری مناسب، ارزشیابی مستمر کارکنان و جا به جایی یا تثبیت آنها بر اساس نتایج ارزشیابی. اصطلاح شایسته سالاری برای اولین بار توسط جامعه شناس انگلیسی« مایکل یانگ » در سال ۱۹۸۵ مطرح شد. یکی از مهمهترین عوامل ایجاد انگیزه و پویایی در کارکنان، استقرار آنها در جایگاه مناسب است جایگاهی که بتوانند قابلیت ها و توانمندی های خود را به منصه ظهور برسانند و در عین حال امکان رشد و تعالی خود و سازمان را به وجود آورند و این مهم زمانی عملی خواهد شد که شایسته سالاری در سازمان ها تحقق پیدا کند. در حقیقت اگر افراد به طور صحیح در جایگاه های مناسب قرار داده شوند با موفقیت در کار و دریافت پاداش احساس رضامندی خواهند کرد و رضامندی در محیط کار منجر به انگیزه کار و تلاش بیشتر می شود. همچنین فقدان شایسته سالاری در جامعه، اتلاف استعداد های بالقوه و به تبع آن کاهش کارایی در بخش های مختلف را به دنبال خواهد داشت.

شایسته سالاری، شایسته خواهی، شایسته شناسی، شایسته سنجی، شایسته گزینی، شایسته گری، شایسته گماری، شایسته داری، شایسته پروری