مهدی ربیعی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی دانشگاه علوم و تحقیقات سمنان
محمود نجفی - دانشیار گروه آموزشی روانشناسی دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی

هدف اساسی پژوهش حاضر، مقایسه ناگویی خلقی، سبک دلبستگی و خودکارآمدی در افراد معتاد و عادی بود. طرح این پژوهش از نوع علی– مقایسه ای بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر را کلیه بیماران مراجعه کننده به مراکز درمان سرپایی اعتیاد مشهدو همچنین افراد عادی همراهان بیمار تشکیل میدادند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه ناگویی خلقی و سبک دلبستگی و خودکارآمدی بود. نتایج نشان داد که بین خودکارآمدی دوگروه معتاد و عادی تفاوت معنادار وجود دارد . بدین صورت که میانگین نمرات گروه عادی از افراد معتاد بیشتر بود. بین دو گروه معتادو عادی از نظر ناگویی خلقی و مولفه های دشواری در تشخیص و توصیف احساسات تفاوت معناداری یافت شد و گروع معتاد نمرات بالاتری را اخذ کردند.. همچنین بین سبک دلبستگی دو گروه تفاوت معناداری یافت شد و گروه معتاد در سبک نایمن و دوسوگرا نمرات بالاتری داشت. در مجموع نتایج حاکی از ان ا ست که افرادمعتاد در ابرازگری هیجانات دچار مشکل هستندو سبکهای دلبستگی نایمن نیز می تواند زمینه را برای بروز اعتیاد فراهم کنید . همچنین توجه به خودکارامدی نیز در پیشگری و روند درمان در افراد معتاد می تواند مورد توجه قرار گیرد.

ناگویی خلقی، سبک دلبستگی و خودکارآمدی، اعتیاد