مهسا کامکار - دکتری روانشناسی تربیتی
سعید مرادی - کارشناسی حقوق
نازآفرین جهان تاب - کاردانی مطالعات اجتماعی
مینا فرهمندنیا - کارشناسی علوم تربیتی

هدف این پژوهش، بررسی تاثیر نظام آموزش و پرورش و به ویژه نقش معلم در اجتماعی کردن دانش آموزان و تقویت رشد اجتماعی آنهاست. در راستای این هدف به روش توصیفی تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای و کتاب ها و مقالات مرتبط، به تحقیق در این باره پرداخته شد. دریافتیم که جامعه پذیری یا اجتماعی شدن فرایندی است که به انسان راه های زندگی کردن در جامعه را می آموزد و ظرفیتهای او را در راستای انجام وظایف فردی به عنوان عضو جامعه توسعه می بخشد. همچنین طی آن فرد شیوه های رفتاری، باورها، ارزش ها، الگوها و معیارهای فرهنگی خاص جامعه را یاد می گیرد و آنها را جزو شخصیت خود می سازد. آموزش و پرورش، اصولا پدیدهای اجتماعی است و معلمان به عنوان مهم ترین کارگزاران این نهاد همیشه سعی داشته اند تا دانش آموزان خود را متناسب با نیازهای جامعه و برای عضویت در جامعه و ایفای نقش در آن آماده سازند. معلم به رفتار دانش آموزان شکل می دهد و افراد مورد نیاز جامعه را تربیت می کند. رابطه عاطفی بین معلم و دانش آموزان، به ویژه در سنین کودکی، تفاوت های علمی بین آنها و اقتدار رسمی معلم، جایگاه ویژهای برای او آماده می کند. نحوه گزینش، چگونگی تدریس و اهمیت دادن به بعضی مطالب از یک طرف و میزان تبعیت و اطاعت علمی معلم از قوانین و احساساتش نسبت به ملت و کشور خود از طرف دیگر در جامعه پذیری دانش آموزان تاثیر بسیار مهم دارد. نتایج این پژوهش نشان داد معلم در انتقال فهم و میراث فرهنگی، شکل گیری هویت دانش آموزان، آموزش سجایای اخلاقی به آنها و اصلاح رفتارهای نامطلوبشان، و نیز در آموزش مهارت های فنی و تخصصی به آنها و ایجاد بینش و مهارت سیاسی در آنها نقش تعیین کنندهای دارد.

معلم، جامعه پذیری، رشد اجتماعی، دانش آموزان، آموزش و پرورش.