شیوا احمدی - کارشناسی ارشد روانشناسی بالینی، واحد نیشابور، دانشگاه آزاد اسلامی، نیشابور، ایران.
جواد مسیح آبادی - کارشناسی ارشد آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت علوم پزشکی تهران، تهران، ایران.

هدف از پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی طرحواره درمانی بر فرسودگی شغلی پرستاران بیمارستان بوده است. روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون بود. جامعه آماری این پژوهش پرستاران در بیمارستان ۲۲بهمن شهر نیشابور در سال۱۴۰۰ بوده است. ابزار گرد آوری داده ها پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلش (۱۹۸۱) بود. نمونه آماری از بین جامعه به تعداد ۳۰ نفر پرستار با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس (۱۵ نفر گروه آزمایش و ۱۵ نفر گروه کنترل) در دو گروه قرار گرفتند و بصورت تصادفی انتخاب شدند. و سپس مداخله آزمایشی طرحواره درمانی برای گروه آزمایش طی ده جلسه۹۰ دقیقه ی تحت درمان قرار گرفتند. ولی در مورد گروه گواه هیچ آموزشی صورت نگرفت. پس از اتمام برنامه آموزشی از هر ۲ گروه پس آزمون به عمل آمد. نتایج به دست آمده از تحلیل کواریانس حاکی از یافته های به دست آمده نشان داد که میانگین نمرات فرسودگی شغلی در گروه آزمایش کاهش معنی داری در مراحل پس آزمون و پیش آزمون نسبت به گروه کنترل داشته است. بنابراین طرحواره درمانی بر فرسودگی شغلی پرستاران بیمارستان تاثیر دارد.

طرحواره درمانی، فرسودگی شغلی، پرستاران