آرمین خزائی - آموزش و پرورش دلفان
سیده مهناز موسوی زاده - کارشناسی ارشد تربیت بدنی و علوم ورزشی
مرضیه بقائی نیا - آموزش و پرورش ناحیه ۴ اصفهان
کبری نوریان حصاری - کارشناسی مدیریت فرهنگی و برنامه ریزی فرهنگی
فاطمه بهرامی - دبیر الهیات و معارف اسلامی آموزش و پرورش موسیان

پژوهش حاضر با هدف بررسی جایگاه نظام ارزشیابی در پیشرفت تحصیلی دانش آموزان انجام شده است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت کتابخانه ای بوده است. به عنوان معلم باید عمیقا باور داشته باشیم که هر دانش آموز قابلیت رشد و یادگیری را دارد به شرط آنکه ابزارهای سنتی ارزشیابی را که بدون توجه به تفاوتهای فردی، فقط به دنبال نقطه ضعف هاست رها کنیم و ابزاری بسازیم که توانایی ها را شناسایی کند و به دانش آموز اعتماد به نفس بخشد و زمینه را به گونه ای مهیا کنیم که نمره گرایی از بین برود و معلم و دانش آموز و اولیاء همه به دنبال کیفیت کار باشند نه کمیت. کثرت مقالات و کتبی که اخیرا به پیشرفت ارزشیابی تحصیلی اختصاص یافته و در آنها کوشش شده است تا ضرورت و شایستگی ارزشیابی رد شود یا اثر بخشی آن بهبود یابد خود موید این واقیت است که ارزشیابی های کیفی تا چه اندازه مورد توجه و سوال می باشند. اصطلاح ارزشیابی در معنای بسیار وسیع خود عبارت از عملی است که به وسیله آن درباره واقعه ای، یا یک فرد یا شئ با توجه به معیاری قضاوت می شود. از طرف دیگر موضوع قضاوت و معیار ارزشیابی هر چه باشد در نفس عمل تغییری ایجاد نمی شود، بنابراین عمل ارزشیابی حوزه بسیار گسترده ای دارد که غیر از بارزده های تحصیلی چندین نمونه دیگر می توان برای آن ذکر نمود. در واقع امتحان نوعی قضاوت است که طبق اصول معینی انجام می شود و وسیله ای برای توصیف تغییر رفتار دانش آموز در جهت اهداف آموزش و پرورش و کمک به بهبود یادگیری است.

ارزشیابی، یاددهی، یادگیری.