سید جواد میرمحمد صادقی - عضو هیات علمی دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران
علیرضا طلوع کیان - عضو هیات علمی دانشکده مهندسی راه آهن دانشگاه علم و صنعت ایران
سید شایان پوراحمدی بابکی - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه علم وصنعت، دانشکده راه آهن تهران ایران

با توجه به توسعه و افزایش خطوط ریلی درون شهری بویژه خطوط مترو، مسئله انتشار امواج ارتعاشی ناشی از حرکت ناوگان ریلی یکی ازچالش های مهندسی راه آهن شده است. در سال های اخیر رو شهای متعددی برای محدود کردن و کاهش ارتعاشات ناشی از حرکت ناوگانریلی پیشنهاد شده است. مبنای تمامی این روشها را می توان به این صورت خلاصه کرد که تغییرات و تمهیداتی در منبع ارتعاش یا درمسیر ارتعاش و یا در دریافت کننده ارتعاش انجام م یشود تا بخشی از امواج ارتعاشی منعکس یا میرا شود. استفاده از میراگرهای ارتعاشییا جاذب ارتعاش در ماشین آلات و تجهیزات مکانیکی و پل ها سابقه نسبتا طولانی دارد. با این وجود استفاده از جاذب ارتعاش (Dynamic Vibration Absorber, DVA) در خطوط ریلی تنها در سال های اخیر مورد توجه و بررسی بوده است. در این پژوهش، تحقیقات درمورد کاربرد DVA و میراگرهای جرمی برای کاهش ارتعاشات ریلی مورد مطالعه، بررسی قرار گرفته است. هدف اصلی این مطالعه رسیدنبه این مهم است که میراگرهای جرمی بررسی شده در تحقیقات گذشته، چه میزان کارایی در کاهش ارتعاشات ریلی داشته اند و روشتنظیم کردن جرم، فرکانس طبیعی، میرایی و محل قرارگیری آنها چگونه بوده است. همچنین مقایسه ای بین کاهش ارتعاشات توسط میراگرجرمی و جداسازی (Isolation) خط با استفاده از المان های ارتجاعی شده است و میزان اثرگذاری آنها در کاهش ارتعاشات بررسی شدهاست

ارتعاشات ریلی، میراگر جرمی، جاذب ارتعاش، خط راه آهن، راه آهن درون شهری