جبار علی ذاکری - استاد ایران تهران، نارمک، دانشگاه علم و صنعت ایران، دانشکده راه آهن
حمیدرضا حیدری نوقابی - استادیار، هیات علمی دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم وصنعت ایران
نرجس آقابراتی - دانشجوی کارشناسی ارشد، دانشکده مهندسی راه آهن، دانشگاه علم وصنعت ایران

در سال های اخیر خطوط نردبانی که تحت عنوان خطوط با تراورس های نردبانی نیز توصیف می شوند، به عنوان نسل جدیدی ازمسیرهای ریلی توسعه داده شده اند. ساختار خطوط نردبانی بصورت ویژه شامل یک سیستم روسازی ترکیبی متشکل از تراورس هایطولی و عرضی است که بعنوان تکیه گاه اصلی ریل ها محسوب می شوند. از جمله مزایای استفاده از این نوع ساختار ریلی میتوان بهافزایش پایداری خط در مقابل نیروهای های طولی و عرضی، کنترل ارتعاشات ناشی از حرکت قطار، کاهش اثرات دینامیکی، کاهشخطر کمانش خط، افزایش سیر ایمن حرکت قطار، سازگاری با محیط زیست و کاهش هزینه های نگهداری و تعمیر اشاره نمود. لذا دراین مقاله سعی شده است اثر تغییر طول تراورس های نردبانی بر رفتار خط مورد بررسی قرار گیرد. به همین منظور مسیر نردبانی چهارلایه شامل ریل و تراورس نردبانی که به صورت تیر اویلر-برنولی شبیه سازی شده ، پابند و سیستم اتصالات به صورت فنر-میراگر قرارگرفته و به عنوان لایه سوم و چهارم بالاست بالایی و بالاست پایینی نیز به صورت المان جرم- فنر- میراگر بوده و بالاست پایینی بهحالت اتصال به زمین در نظر گرفته خواهد شد که بستر به این صورت اعمال می شود، در نر مافزار آباکوس شبیه سازی شده اند. مطابقنتایج بدست آمده از تحلیل حساسیت های انجام گرفته، میزان شتاب بیشینه تراورس در قطعات با طول ۶ متری و ۹ متری در مقایسه با خط عادی با تراورس عرضی B۷۰ بترتیب حدود ۲۲ % و ۴۰ % کاه ش می یابد و همچنین تغییرمکان های حداکثر تروس در خط نردبانی با قطعات ۶ و ۹ متری در مقایسه با خط عادی با تراورس عرضی B۷۰ حدود ۲۷ % کاهش را نشان می دهد. بنابراین به طور کلی میتوان نتیجه گرفت که طول بهینه واحدهای نردبانی ۶ تا ۹ متر می باشد که هم در حوزه زمان و هم در حوزه فرکانس رفتاردینامیکی مناسب تری را در طول خط از خود نشان می دهند

مدلسازی عددی، خطوط ریلی نردبانی، تراورس نردبانی، طول بهینه واحدهای نردبانی، رفتار دینامیکی خط