محمد حسین زال نژاد
غلامعلی بهزادی

دوربرگردان یا واگرد، از تکنیک های مدیریت دسترسی و نوع تکمیل شده باز شدگی رفیوژ میانی مسیرهای شریانی است که امکان دسترسی وسایل نقلیه در حال حرکت در یک مسیر را به مسیر مقابل، برای انجام گردش ۱۸۰ درجه ای، فراهم می سازد. با توجه به گسترش استفاده از دوربرگردان ها، اهمیت عملکرد آن در معابر شهری، دائمی نبودن و قابلیت تغییر آن، لزوم ارزیابی فنی آن را ایجاب کرده که محقق، دوربرگردان های شهر چالوس را که یکی از مسئله دارترین شهرهای استان مازندران در حوزه حمل و نقل و ترافیک می باشد، به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب کند. پژوهش بر اساس روش توصیفی – تحلیلی بوده و جمع آوری داده و اطلاعات بر اساس مطالعات کتابخانه ای و برداشت میدانی صورت گرفته است. در این تحقیق، بر اساس اصول و ضوابط مهندسی ترافیک و مدیریت دسترسی، پارامترهای مکان یابی، وضعیت هندسی و عملکرد ترافیکی بریدگی ها در چهار مسیر بررسی شده است. تعداد بریدگی های مورد مطالعه ۲۸ مورد بوده که در معابر با رده عملکردی درجه دو اصلی واقع شده است. تجزیه و تحلیل یافته ها نشان می دهد که دوربرگردان های ساده (بریدگی) با توجه به حجم ترافیک معابر شریانی درجه دو از ایمنی و کارایی مناسب برخوردار نبوده که راه کارهای سامان دهی با هدف افزایش ایمنی جریان ترافیک در مقاطع دوربرگردان و روان سازی ترافیک در شبکه معابر ارائه شده است.

دوربرگردان, بریدگی, معابر شهری, عملکرد, ایمنی ترافیک, شهر چالوس