فاطمه شاهرودی - استادیار دانشکده هنر دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکزی، تهران، ایران

این مقاله با هدف بررسی تاثیر بیماری کرونا بر هنر معاصر ایران در هنرهای نقاشی، مجسمه سازی، تئاتر و سینما با نظری بر رویکردهای بازتاب و شکل دهی در حوزه جامعه شناسی هنر انجام شده است. در پژوهش حاضر از روش تحقیق توصیفی- تحلیلی استفاده شده و اطلاعات به روش های کتابخانه ای و میدانی جمع آوری شده است. در این راستا کشور ایران به عنوان قلمرو مکانی در نظر گرفته شده و تمرکز مطالعه بر فعالیت های هنری در تهران و در محدوده زمانی اسفند ۹۸ تا شهریور ۹۹ است. همچنین از ابزارهای پژوهش همچون مشاهده، مصاحبه و گزارش از خبرگان، هنرمندان و کارشناسان فعال، مراکز هنری اصلی و تاثیر گذار بهره گرفته شده است. یافته های این مطالعه نشان می دهد یکی از پیامدهای مثبت بحران کرونا توجه به ظرفیت ها و امکانات موجود در اینترنت و شبکه های مجازی در جهت عرضه و فروش آثار هنری، آموزش، برگزاری مسابقات و همایش ها و سایر حیطه های مربوط به هنر است که کمتر مورد توجه قرار گرفته یا آزموده شده بود. پیشتر، این تصور که ذات و ماهیت هنر، حضور فیزیکی افراد در اکثر فعالیت ها را طلب می کند امری پذیرفته شده بود اما در دوره قرنطینه برای جلوگیری از توقف یا کند شدن فعالیت های هنری اقداماتی چون نمایش و فروش مجازی آثار بصری، نمایش آنلاین، اکران آنلاین، سینما ماشین، لایواینستاگرام و آموزش مجازی هنر به مرحله اجرا رسید که نشان از بازتاب شرایط خاص جامعه در هنر دارد. اگرچه موارد فوق نمی تواند در همه زمینه ها جایگزین شیوه های حضوری و معمول گذشته شود اما اجرای آنها در دوره پسا کرونا در کنار شیوه های پیشین باعث جذب بیشتر مخاطب و بهره وری بیشتر اقتصادی در هنر خواهد شد. از سوی دیگر تولید آثار هنری، برگزاری نشست ها، همایش ها و مسابقات هنری با موضوع کرونا راهی برای همدلی، همفکری، هشدار و مشارکت افراد جامعه برای حل یک مشکل ملی و جهانی بوده که بر رویکرد شکل دهی هنر صحه ای دوباره می نهد.

نقاشی و مجسمه سازی , سینما و تئاتر , کرونا در ایران , جامعه شناسی هنر . رویکرد بازتاب و شکل دهی