سابقه و هدف: هیچ مطالعه ای در شرایط in vivo وجود ندارد که نشان دهد، القاء یوگلیسمی به وسیله وانادیل، مستقل از انسولین پلاسما است، بنابراین مطالعه حاضر طراحی شد تا اعمال ضددیابتی وانادیل را در موش های صحرایی با دیابت وخیم که انسولین پلاسمایی آن ها پایین است، بررسی نماید. مواد و روش ها: موش های صحرایی با تزریق داخل وریدی mg/kg۵۵-۵۰ استرپتوزتوسین (STZ) دیابتی شدند. ۱۵ روز بعد از تزریق، گلوکز خون حیوان ها بالای mg/dl۵۰۰ بود، هم چنین مصرف آب روزانه آنها افزایش یافت. میزان انسولین پلاسما در حیوان های دیابتی (µu/ml ۳±۱۴) حدود ۲۵ درصد موش های صحرایی سالم بود. بعد از القاء دیابت این موش ها به دو گروه تقسیم شدند: گروه I، حیوان هایی که mg/dl ۵/۰ سولفات وانادیل در یک محلول پایه (وانادیل) به صورت خوراکی دریافت کردند و گروه II، یک محلول پایه که حاوی ۵۰ میلی اکی والان در لیتر کلرور سدیم بود، دریافت کردند. یافته ها: از آنجایی که درمان ۹۰ روزه با وانادیل نتوانست گلوکز خون را در گروه I (mg/dl ۱۰±۴۲۰) به میزان های طبیعی کاهش دهد، یوگلیسمی برای یک مدت زمان دو ماهه با تزریق داخل صفاقی انسولین NPH به دست آمد. نیاز روزانه به انسولین در موش های تحت درمان با وانادیل در گروه I (u/kg/day۱±۸)، ۸ درصد این میزان نیاز، در گروه II (u/kg/day۷±۱۰۳) بود. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه پیشنهاد می کنند که وانادیل نرموگلیسمی را در موش های صحرایی دیابتی که میزان انسولین در آن ها پایین است، ایجاد نمی کند، اما حساسیت بافت های محیطی را به انسولین افزایش می دهد. واژه های کلیدی: دیابت، حساسیت به انسولین، وانادیل، گلوکز، موش صحرایی

Diabetes, Insulin sensitivity, Vanadyl, Glucose, Rat, دیابت, حساسیت به انسولین, وانادیل, گلوکز, موش صحرایی